نظام قلمروهای انسانی موجود در بافت شهری پیرامون حرم مطهر امامرضا(ع) (محله ی نوغان)

یکی از راهکارهای ارتقای کیفیت محیط زندگی انسان، روشن بودن سلسله مراتب فضایی آن می باشد. بدین منظور باید عرصه های عمومی، نیمه عمومی، نیمه خصوصی و خصوصی آن به روشنی از یکدیگر تفکیک شده باشد و مرز این عرصه ها قابل تشخیص باشد. این کار سبب افزایش حس تعلق به محیط شده و به محیط های مسکونی هویت می بخشد. اینمقاله با هدف بررسی نظام قلمروهای انسانی به منزله ی یکی از عوامل تأثیر گذار بر کیفیت ارتباط انسان با محیط، در محله ی نوغان مشهد، پرداخته است. روش این تحقیق کیفی است و رویه ی عملی آن استفاده از پرسشنامه و مشاهده می باشد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که نظام قلمروهای انسانی در محله نوغان با توجه به حضور زائران و ساکنیندر یک منزل مسکونی شکل خاصی به خود گرفته است؛ در واقع به سبب این هم نشینی قلمرو اولیه محدود شده و قلمرو ثانویه در این محله ماهیتی دوگانه به خود گرفته که کمتر با ابعاد کالبدی تفکیک شده و بیشتر مربوط به ابعاد ادراکی-روانی می باشد. بدین ترتیب قلمرو ثانویه در این منطقه با توجه به حضور غیر و خودی در آن، به فضای نیمه عمومی و نیمه خصوصی تقسیم می گردد

کلیدواژه ها:

نظام قلمروهای انسانی ، قلمرو اولیه ، قلمرو ثانویه ، قلمرو عمومی ، محله ی نوغان