تحلیل ساختاری کارکردی بافت فرسوده شهری -(مطالعه مورد: محله ساغریسازان شهر رشت)

محله ساغریسازان یکی از محدودههای بافت فرسوده شهر رشت است و بخشی از هسته اولیه شهر رشت محسوب میشود. این محدوده با ساختار کالبدی خاص خود (نفوذ ناپذیری، ناپایداری، ریزدانگی)دارای قدمت بالا، فرسودگی غالب ساختمانها، عرض کم معابر و دسترسیها، کمبود تجهیزات و تسهیلات و امکانات زیر- ساختی، در نتیجه کاهش ارزش بها و مسائل زیستی میباشد. تا اواخر دوره قاجاریه شکل غالب رشد شهر رشت با پیروی از الگوی سنتی گذشته بود و محله ها برای عابران پیاده و حرکت ارابه ها ساخته میشد. اما با شروعدوره پهلوی و ورود اتومبیل و حرکت بسوی مدرنیته در مقایسه با گذشته کل غالب شهر رو به تغییر گذاشته و ساکنان این بافتها به سمت محلههای جدید با امکانات و تسهیلات بالاتر، نقل مکان نموده و اقشار کم درآمد و مهاجرین بدلیل ارزش پائین مکانی و امکان اسکان تعداد بیشتری از این قشر جای آنان را در این بافتها گرفت. این افراد که هیچ حس تعلق خاطری نسبت به این مکانها نداشتند، از این رو تعهدی نسبت به حفاظت از این نواحی در خود نمیدیدند. در نتیجه این محدوده از شهر دچار رکود و فرسودگی شد و عدم دسترسی مناسب و فقدان تسهیلات و امکانات زیرساختی این بافت را به رغم اینکه در دل شهر جای داشت روز به روز مهجورتر کرد. در این تحقیق ابتدا با بهره گیری از روش توصیفی، هویت محله ارزیابی و توسط اطلاعات آماری وضعیت محله در دو دهه اخیر مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج گویای این مهم است که بیشترین سهم بهسازی و نوسازی در دو دهه اخیر مربوط به کاربری مسکونی بوده و کمترین تغییر در شبکه معابر محله ساغریسازان اتفاق افتاده است.

کلیدواژه ها:

تحلیل ، تغییرات کالبدی ، بافت فرسوده ، محله ساغریسازان رشت