ویژگیهای اقلیمی مناطق گرم وخشک وتاثیر آن در معماری بومی(نمونه موردی کرمان)

معماری بومی یا سرزمینی, می تواند به هر نوع معماری که به یک مکان خاص تعلق داشته باشد, گفته شود. این می تواند معماری ساختمان های ساده روستایی شهری تا ساختمان های بزرگ و حتی بناهای یادمانی را دربرگیرد – . معماری بومی که به دور از تخصص ها تحقق میابد, جوابگویی به نیازهای یک جامعه را در ارتباط با عوامل طبیعی و خواسته های معنوی انسان ها عهده دار است, زیرا با مشارکت آنان, در تدبیر و در اجرا زاده می شود و از زندگی روزمره آنان الهام می گیرد و به دور از خودنمایی و برون آرایی, استقرار میابد. از این رو, معماری بومی, بدون دارا بودن سبک و به دور از فرم و مدل خاص, خصیصه بدیهه ساز بودن را حفظ کرده است. به همین لحاظ , مصنوعات و معماری بومی را در مواجهه با سرزمین های ناشناخته, در پیوندی مرموز, مانوس و قابل فهم درمیابیم انقلاب صنعتی و پیشرفت تکنولوژی همراه با خود بحران تغییر آب و هوا و اقلیم را به جهان عرضه کرد که امروزه دامان اقصی نقاط جهان را گرفته و موجب ایجاد عکس العملهایی نیز در این زمینه از جمله بحث توسعه پایدار شده است که در معماری تحت عنوان معماری پایدار عنوان شده است .در این نوشتار سعی بر آن است تا با بررسی معماری و اقلیم براساس بازخوانی معماری بومی و پایدار در اقلیم گرم و خشک در این فرآورده ی با ارزش معماری ایران و شناخت عوامل آن ، نتایجی در جهت بهبود و احیاء کالبد و کارکرد معماری این منطقه از ایران ارائه شود.روش تحقیق در این پژوهش نوعی روش اسنادی ( تحلیل اسناد بر اساس متون، نقشه ها و تصاویر ) به همراه برداشت میدانی می باشد

کلیدواژه ها:

معماری و اقلیم ، معماری بومی ، معماری حاشیه کویر