تربیت عاریه ای؛ آسیب ها و جایگزین های تجویزی

تردیدی نیست که توسعه یافتگی پایدار، متوازن و دانش محور کشورها ، مستلزم تربیت انسان های توسعه یافته ی توسعه برانگیز به عنوان منابع و سرمایه های انسانی آن می باشد، افرادی که در سه حوزه مهارتی)دست( ، شناختی)دماغ( و عاطفی)دل( به توسعه یافتگی مناسبی نائل آمده و در پرتو آن، نگاه خود را از حصار متداول ها فراتر برده و خواستن و توانستن برخورد با ناممکن ها وتلاطم امواج اندیشه خلاق را در وجود خود زنده و زاینده نگه دارند. که: بیا دنیا بسازیم ..... نه با دنیا بسازیم به حق می توان گفت تربیت چنین نیروهایی با روش های سنتی و تحمیلی و معلم محور، که بر مبنای یکسان نمودن متربیان و بی توجهی به تفاوتهای فردی آنان پایه گذاری شده، محقق نمی شود.آسیبهای تربیتی که هماکنون از ساختار و روشهای حاکم بر نظامهای تعلیم و تربیت ناشی میشود به این سبب است که منابع تربیت را در بیرون از فرد به صورت تلقینی و عاریهای جست و جومیکند و در همان مرحله هم باقی نگه میدارد. چنین تربیتی، منجر به شکست خواهد بود، چرا که از بیرون و توسط مربی بر متربی تحمیل می شود و با فطرت و خواسته های درونی فرد هماهنگ و سازگار نیست و حتی اگر پذیرفته شود، بصورت امری صوری و عاریه ای درمی آید، نه درونی ونهادینه شده.)کریمی، 1811 ( اما در مقابل تربیت عاریهای )تصنعی، صوری، اکتسابی، عرضی، ظاهری،قراردادی، بیرونی و ...(، تربیت فعال یا درونی است که به فضایل پایدار و اخلاق اصیل و مصون از آسیبهای بیرونی تبدیل میگردد، چرا که از سرشت فرد سرچشمه میگیرد و سرمنشاء آن فطرت و طبیعت آدمی است . در این سبک تربیتی، اگر هم آموزش و تعلیمی وجود دارد، باید در جهت یاری دادن به مخاطب برای چگونگی کشف آن از درون خود باشد، نه این که فراوردههای آموزشی و تربیتی از بیرون و به طور آماده در اختیار او گذاشته شود این تربیت یک تربیت بدلی، عاریهای و تصنعی نیست بلکه تربیت طبیعی، خودانگیخته، پایدار و درونی است و مشخصه آن شور و طرب و نشاط متربی برای یادگیری و تعادل یابی معلومات است. )کریمی،

کلیدواژه ها:

تربیت طبیعی ، تربیت عاریه ای ، تعادل یابی