آمایش سرزمین و عدم تعادلهای آموزشی

جهان با چنان سرعتی فرایند توسعه را طی می کند که خطای برنامه ریزی در آن ، بخصوص در کشورهای جهان سوم ، نابخشودنی است. در جهانی که علم بشر در اندک زمان دو تا سه ماهه دو برابر می شود و در هر روز آن بیش از 044 عنوان کتاب علمی جدیدانتشار می یابد، تکیه بر فرآیندهای برنامه ریزی سنتی ، نه تنها کمکی به توسعه و تعادل فضائی در این کشورها نمی کند بلکه با اینروش ، توسعه همه جانبه و پایدار محقق نخواهد شد. بی شک غایت اصلی تمام برنامه ریزی ها در طرحهای آمایشی ، نیل به توسعه پایدار، تعادل و توازن منطقه ای ، توزیع مناسب فعالیتها و استفاده حداکثر از قابلیتهای محیطی در فرآیند توسعه مناطق است. دراین چارچوب توجه جدی به آمایش سرزمین که زیربنای سازماندهی توسعه منطقه ای و ابزار اصلی برنامه ریزی و تصمیم گیریهای منطقهای و ملی است ، اهمیت فراوانی می یابد آمایش سرزمین با رویکرد سیستمی در چارچوب توسعه فضائی و در جهت مقابله با پدیده بی تعادلی و ارائه راهکارهای مناسب برای توسعه متوازن ، همه جانبه و پایدار بویژه در بخش نظام آموزشی کشور، شامل آموزش وپرورش و آموزش عالی ، تلاش می کند. امروزه آمایش سرزمین ، مبنای همه برنامه های ملی و منطقه ای است و نقشه جامعی استکه توانائیها ، فرصت ها و نقاط ضعف هر منطقه از کشور را با دقت به نمایش می گذارد لذا برنامه ریزان آموزشی کشور باید با اتکاء به یافته های آمایش سرزمین و با وقوف به اهمیت واحد منطقه در برنامه ریزی آموزشی کشور ما در هر دو بخش آموزش و پرورش وآموزش عالی متناسب با مقتضیات فرهنگی و تاریخی ، در جهت اصلاح مشکلات و مسائل آموزشی، تحقق عدالت آموزشی ، رفععدم تعادلهای آموزشی ، واژگان کلیدی ، آمایش سرزمین ، آموزش و پرورش ، نظام آموزشی و برابری فرصت های آموزشی اقدام نمایند.زیرا عدم توجه به تعادل و توازن در بخش آموزش سدی محکم در برابر توسعه کشور ایجاد خواهد کرد