راهبرد حکمروایی خوب و مدیریت مشارکتی شهری بافت مرکزی شهر کرمانشاه

هدف از این پژوهش توجه به حکمروایی خوب شهری و مدیریت مشارکتی در سیستم مدیریت شهری در جهت نیل به راهبرد توسعه شهری است. پژوهش حاضر، ازنظر هدف کاربردی توسعهای و به لحاظ روش توصیفی تحلیلی )پیمایشی( میباشد. جامعه آماری شامل کلیه سرپرستان خانوار در بافت فرسوده مرکزی شهر کرمانشاه میباشد. یافتههای پژوهش نشاندهنده شاخصهای حکمروایی خوب شهری، مشارکت و قدرت شهروندان در مدیریت شهری با میانگین ) 05.2 (، قانونمداری مدیریت شهری 550 (، شفافسازی اطلاعات و فعالیتها و عدم پنهانکاری ) 0520 (، انعطافپذیری عملکرد و قوانین ومدیریت) 05.2 (، وفاق محوری )اجماع سازی( ) 05.1 (، کنترل فساد ) 05.5 (، عدالت و انصاف) 05.0 پاسخگویی) 05.5 (، تمرکززدایی و تفویض اختیارت) 05.5 (، شهروندمداری).. 05 (، مسئولیتپذیری05.2 (، کارایی و اثربخشی).. 05 (، ظرفیتسازی نهادی و سازمانی ).. 05 (، اعتمادسازی ) 05.2 (، بینش ( راهبردی و استراتژیک ) 05.0 ( و آگاهی و اطلاعرسانی با میانگین ) 0510 ( پایینتر از حد استاندارد بودهاندبر اساس نظریههای برنامهریزی مشارکتی نشاندهنده غیر مشارکتی بودن گزینهها در تعامل ساکنین و مدیران در اجرای طرح است. بر اساس دستهبندی نظریهها با توجه به شرایط ایران، طرح در مرحلهمشارکت شعاری قرار دارد و در ارزیابی مشارکت مردم در طرح بر اساس میزان تأثیرگذاری مردم، طرح با رویکرد عدم مشارکت در تمام سطوح روبرو بوده است و با استراتژی توسعه شهری ) CDS ( در تناقض میباشد درصورتیکه حکمروایی خوب شهری و مدیریت مشارکتی راهبرد مناسب در جهت دستیابی به مدیریت بهینه شهری میباشد.

کلیدواژه ها:

حکمروایی خوب شهری ، مدیریت مشارکتی ، راهبرد توسعه شهر ، شهر کرمانشاه