بررسی عوامل مؤثر بر ارتقاء دلبستگی به مکان در فضاهای نمایشی با تأکید برپایداری حیات جمعی

مکان علاوه بر بعد مادی، از بعد غیر مادی نیز برخوردار بوده و احساساتی در ساکنان خود ایجاد می کند.بواسطه این احساسات، نوعی تعلق به مکان در افراد ایجاد شده که منجر به شکل گیری هویت مکانی می شود.این نیروی معنوی دلبستگی به مکان نامیده می شود. پاسخگویی به نیاز های اجتماعی انسان و تامین فرصت های لازم برای کسب تجارب اجتماعی وی، مستلزم وجود فضا و قرارگاه کالبدی است و مکان های نمایشیظرفیتی عظیم در پاسخ به این جنبه از حیات انسان در جوامع شهری محسوب می شود. مکاان تنها یک سر پناه برای فعالیت های انسان نیست، بلکه پدیده ای است که انسان در تعامل خود با آن، بدان معنا بخشیده وبه آن دلبسته می شود تا آن جا که گاه خود را با آن باز می شناسد. لذا با توجه به اهمیت دلبستگی به مکان در ارتقاء کیفیت فضاهای نمایشی، مقاله حاضر ضمن بررسی مفهوم دلبستگی و ابعاد آن، با توجه به شاخص های دلبستگی به مکان، نقش دلبستگی به مکان را در فضاهای نمایشی بررسی مای کناد و راهکارهایی بارای پاسخگویی معماران به نیازهای عاطفی و حس دلبستگی انسان در قبال مکان با تاکید بار پایداری اجتماعی و حیات جمعی ارائه می شود

کلیدواژه ها:

دلبستگی ، دلبستگی به مکان ، فضاهای نمایشی ، حیات جمعی