کیفیت آموزش گرایش پایداری و انرژی در رشته معماری در ایران

آگاهی از نقش ساختمان ها در مسائلی چون مصرف انرژی و تغییر اقلیم، در ایران نیز نظیر دیگر کشورها به راه اندازی گرایش های انرژی و پایداری در رشته معماری انجامید. نگاه عمیق تر به توانمندی ها و دستاوردهای دانش آموختگان این گرایش ها نشانگر لزوم بازنگری در روش ها و دیدگاه های برنامه ریزی، محتوی، و نحوه اجرا است. از آنجا که آموزش بعنوان بنیادی ترین روش انتقال مفاهیم و ارتقاء جایگاه موضوع در دایره علمی، حرفه ای، و جامعه نقش دارد و همچنین نظر به گسترش مفاهیمی نظیر معماری پایدار و فن آوری های مرتبط با آن در تلفیق معماری با تکنولوژی و نیز سایر علوم بعنوان یک موضوع میان رشته ای، نیاز به یک تحول اساسی در زمینه اسلوب و کارکرد روش های آموزشی احساس می شود. به این ترتیب سوال اصلی این مقاله این است که آموزش معماری پایدار و انرژی معماری در دانشکده های معماری تا چه حد پاسخگوی نیاز واقعی جامعه و حرفه است؟ از اینرو تلاش شده است تا با بررسی محتوی، برنامه ریزی ها و روش های آموزشی این گرایش ها در معماری و اشاره به نتایج آماری یک برداشت تحقیقی اولیه، ضمن شناخت نقاط قوت و ضعف، وجود مغفول آموزش مطرح گردد و مبتنی بر تجربیات دیگر کشورها، پیشنهادهایی در خصوص محتوی و روش های انتقال آن در این زمینه ارائه گردد.

کلیدواژه ها:

انرژی ، روش آموزش ، پایداری ، معماری