تحلیل مردم شناختی درفش در ایران باستان بر اساس متن شاهنامه فردوسی
سال انتشار: 1394
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 953
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
ARTHUMAN01_197
تاریخ نمایه سازی: 30 بهمن 1394
چکیده مقاله:
شاهنامه فردوسی مهم ترین سند هویت مردم ایران است زیرا بازتاب آیین ها و باورها وفرهنگ مردم این سرزمین است .پی بردن به باور وآیین های ایران باستان یکی از اهداف ایران شناسان است که هریک از زوایای گوناگون به بررسی آن پرداخته و می پردازند و شاهنامه فردوسی جلوه گاه این خواسته است .نگارنده این مقاله سعی نموده از طریق رویکرد تحلیلی به طرح بیان مساله بپردازد و کاربرد درفش را از دیدی مردم شناسانه در ایران باستان با تکیه بر متن شاهنامه مورد بررسی قرار دهد .درفش ها در آرایش نظامی ایران باستان نقش بسزایی داشتند .درفش وپرچم نزد ایرانیان افزون بر جنبه های نظامی و سیاسی با باورهای اسطوره ای و دینی آموخته بود . درفش دلاوران ،سرداران سپاه و قهرمانان منقوش به نقوش حیوانات بود.که می تواند نماد باور و گاه تبار آنها باشد و از سویی دیگر می تواند در دل دشمن ایجاد رعب و حشت نماید.رنگ درفش ها در شاهنامه نمادی از جلوه اهورایی یا اهریمنی دارد.
نویسندگان
شهلا حسنی کلهری
دکترای مردم شناسی، مدرس دانشگاه فنی حرفه ای،دانشکده فنی شریعتی،تهران
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :