واکاوی ارتباط توسعه گردشگری روستایی با توسعه پایدار روستایی

گردشگری روستایی گونه نوینی از گردشگری است که با هدف توسعه پایدار روستایی و به عنوان ابزاری جهت توسعه اقتصادی- اجتماعی و اکولوژیکی جوامع روستایی تجسم یافته است که با تاثیرگذاری در سه بعد پایداری اقتصادی، اجتماعی و محیطی، ضمن جلب مشارکت جامعه محلی در توسعه اقتصاد ملی با پتانسیل حفظ و حمایت از منابع طبیعی و محیط زیست باعث پایداری محیطی می شود. در بعد اقتصادی، گامی جهت کاهش فقر با توسعه مراکز اشتغال کوچک، افزایش و تغییر شکل منابع در معرض خطر به سمت منابع پربازده و همراه با سودمندی و توزیع درآمد برمی دارد و در بعد اجتماعی نیز باعث کارآفرینی و جلوگیری از مهاجرت، ارتباطات بیشتر روستاییان با سایر جوامع و فرهنگهای متنوع و شناساندن هویت محلی ورفاه و نهایتا ایجاد توسعه پایدار روستایی می گردد. مقاله حاضر که از لحاظ ماهیت و شیوه تحقیق، توصیفی- تحلیلی است، با هدف بررسی رابطه توسعه گردشگری روستایی با توسعه پایدار و معیشت پایدار روستایی نوشته شده است . نتایج تحقیق مبین این است که روستاهای ایران به پشتوانه برخورداری از جاذبه های متنوع تاریخی- فرهنگی و طبیعی، پتانسیل های مناسبی برای توسعه گردشگری روستایی را دارا می باشند. در این راستا، مدیران و برنامه ریزان بایستی با شناسایی و ارزیابی نقاط قوت و ضعف توسعه گردشگری روستایی، فرصتهایی را از دل تهدیدهای موجود فراهم آورند تا موجب توسعه پایدار روستایی و بهره مند شدن نسل های امروز و آینده از معیشت پایدار گردد. از این رو، بهره برداری از ظرفیتهای گردشگری روستاهای واجد ارزش برای جذب گردشگر و توسعه آنها از این طریق، نیازمند برنامه ریزی صحیح و ایجاد زیرساختهای مناسب در روستاها است