ایجاد شهرهای تاب آور با نگاهی به تجربه کلانشهر مشهد

شهرها و مناطق شهری، نماینده سیستم های متراکم و پیچیده ای از خدمات به هم پیوسته هستند. شاخصهایی که شهر رامطلوب می سازند نظیر ساخت وساز، معماری، جمعیت، مکانهای اجتماعی و ... آنها را در معرض ریسکهای بالایی نسبت بهمخاطرات طبیعی و غیر طبیعی قرار می دهند و میبایست مدیران و برنامه ریزان شهری به عنوان بخشی از یک آرمان، راهبردها و سیاستهایی را برای پرداختن به هر یک از این مسائل ایجاد نموده تا شهرها را با هر اندازه و هر هویتی در مقابلبلایا و حوادث، تاب آورتر، ایمن تر و قابل زندگی نمایند که این مهم محقق نمی گردد مگر در سایه بهره گیری از آخریندستاوردها و دانش نوین بویژه در زمینه مدیریت شهری و آمادگی در برابر بروز حوادث و بحرانها و افزایش تعاملات، که این مهم در کشور ایران که جزء ده کشور حادثه خیز می باشد، اهمیت بیشتری داشته و مسئولیتی دو چندان بر دوش برنامهریزان و مدیران شهری گذاشته است. این تحقیق از نوع کاربردی و با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به شناسایی شاخصها و عوامل جهانی تاب آورسازی شهرها پرداخته است و با اشاره به نمونه های موفق بین المللی، اقدامات شهر مشهد به عنوان اولین شهر ایران که عضو کمپین تاب آورسازی شهرهاUNISDR شده است مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرد نتایج تحقیق می تواند، قابل انتقال به سایر شهرها در جهت افزایش سطح آمادگی و ریسک پذیری شهر و مدیران شهری و در نهایت کاهش اثرات بلایا و حوادث طبیعی باشد

کلیدواژه ها:

خطرپذیری ، تاب آوری ، اصول تاب آورسازی