بررسی و تبیین استراتژی های مدیریت بحران در بافت تاریخی شهر یزد با رویکرد کاهش آسیب های ناشی از وقوع زلزله

انسان موجود یا به عبارت دیگر پدیده ای است چند بعدی Multidimentional Phenomen و یکی از مهمترین وجوه ،او بعد اجتماعی بودنش است. گسترش زندگی اجتماعی و توسعه و تغییر نیازهای بشری همراه با انباشت سرمایه و روی آوردن انسان به زندگی تجملاتی همچنین رشد فرهنگ و تمدن ،منجر به گسترش هر چه بیشتر روستاها و سرانجام پدید آمدن شهرها شد . شهرنشینی یکی از مهمترین پدیده های عصر حاضر است. تا آنجا که صحبت از انقلاب شهری در دنیا می شود. در ایران تحول شهرنشینی بسیار شتابان و سریع بوده است. متوسط رشد شهرنشینی در دوره مورد بررسی 4/4 درصد بوده است در حالیکه رشد تولید ناخالص داخلی در همین دوره 4/1 بوده است.شهر نشین شدن انسان ها و بدنبال آن افزایش نرخ جمعیت شهری از ویژگی های دوره کنونی است . در جامعه امروزی توسعه ی پایدار یک هدف متعالی شناخته شده و راهبرد اصلی برنامه های توسعه کشور ها طبق آن شکل میگیرد . لذا مدیریت کارآمد و برنامه ریزی بسیار دقیق نیاز میباشد . ایران شهر تاریخ است.ایران نشانه های تاریخی مهمی از شهرنشینی دارد. این نشانه ها در قالب بافت های تاریخی یا مجموعه ابنیه های تاریخی هستند. اینکه چگونه از این نشانه ها و شناسنامه ها مراقبت کنیم، بسیار مهم است. بافت تاریخی شهرها دارای ویژگی ها و مشخصه هایی است که آن را از بافت ها و پهنه های پیرامونی و بلافصل و نیز سایر قسمت های شهر متمایز می کند و برخورد ویژه مدیریتی به این مناطق را نسبت به سایر مناطق شهر ضروری می سازد. طبق تأکیدات قانون برنامهء سوم توسعه(ماده 166(و قانون برنامه چهارم توسعه(ماده 115)دولت ملزم به در پیش گرفتن سازوکارهای مدیریتی خاص برای اداره بافت تاریخی شهرها و اعطای وظایف و مسئولیت های بیشتر به نهادهای محلی گردیده است. مدیریت بافت های تاریخی نیازمند توجه همزمان به چهار عنصر تشکیلات،منابع(انسانی،مالی،قانونی و اطلاعاتی)طرح و برنامه و آموزش و مشارکت شهروندان است.از پدیده های ناپایدار کننده ی بافت های تاریخی ، عدم توجه به سازه ها، نگهداری و احیاء اشتباه ، از دیدگاه مدیریت بحران به صورت عام و در هنگام بروز بلایای طبیعی نظیر زلزله به صورت خاص میباشد