طراحی مجتمع های مسکونی مبتنی بر حس دلبستگی به مکان، راهکاری جهت ایجاد پایداری اجتماعی

بلندمرتبهسازی یکی از راهکارهای مناسب در جهت کنترل و توسعهی شهرها میباشد که از سوی کارشناسان و متخصصین امور شهری همواره مورد تأکید قرار گرفته است و به منظور بهره برداری از اراضی مرکز شهر و در پس توجه به اقتصاد شهر مطرح گردیده است. همچنین برنامه ریزی مناسب جهت رشد عمودی شهر با توجه به توسعه پایدار شهری، نیز خود موضوع دیگری بوده که از اهمیت دو چندان برخوردار میباشد. از سوی دیگر یکی از ابعاد مهم توسعه پایدار، پایدار ی اجتماعی است که به جنبه های مختلفی از جامعه و زندگی از جمله: تعامل، مشارکت، حس دلبستگی به مکان، ثبات جامعه و امنیت وابسته است و هدف مقاله حاضر برقراری ارتباط بین حس دلبستگی به مکان و پایداری اجتماعی میباشد. لذا در شرایطی که مجتمعهای مسکونی درمقیاس بلند مرتبه یکی از سلولهای اصلی شهری میباشند و همچنین نتایج مطالعات نظری و تجربیات جهانی مرتیط گویای آن است که حس دلبستگی به مکان معیاری جهت ارتقاءکیفیت فضاهای مجتمعهای مسکونی محسوب شده و رعایت شاخصهای آن در برنامه های طراحی مجتمعهای مسکونی می - تواند تحقق پایداری اجتماعی که یکی از اصول پایداری شهری است، را به دنبال داشته باشد. لذا در این مقاله سعی شده است براساس روش تحلیلی-توصیفی، عوامل مؤثر بر ایجاد حس دلبستگی به مکان که به پایداری اجتماعی و در نهایت پایداری شهر میانجامد مورد بررسی قرار گیرد و در نهایت راهکارهایی جهت طراحی مجتمع های مسکونی مبتنی بر ایجاد حس دلبستگی به مکان ارایه گردد.

کلیدواژه ها:

بلند مرتبه سازی ، حس دلبستگی به مکان ، پایداری اجتماعی