بررسی تأثیر ساز و کارهای راهبری شرکتی بر ناپایداری مالی (شواهدی از صنعت بانکداری در ایران)

پژوهش حاضر به بررسی تأثیر ساز و کارهای راهبری شرکتی بر ناپایداری مالی بانک های کشور در طی یک دوره زمانی 8 ساله از سال1385 تا 1392 می پردازد. این پژوهش، توسط شش فرضیه مورد بررسی قرار گرفته است. متغیر وابسته پژوهش ناپایداری مالی می باشدکه مطابق با نظریه ی مدیریت دارایی بدهی ریسک نقدینگی با استفاده از نسبت سپرده های فرار به کل سپرده های بانک اندازه گیری شده است. متغیرهای مستقل اندازه هیأت مدیره، ترکیب هیأت مدیره، تمرکز مالکیت، دوگانگی وظیفه مدیرعامل، حسابرسی داخلی و نوعمالکیت بانک به عنوان ساز و کارهای راهبری شرکتی مورد بررسی قرار گرفتهاند. همچنین از متغیرهای اندازه بانک و اهرم مالی به عنوانمتغیرهای کنترلی استفاده شده است. نتیجه پژوهش با استفاده از تحلیل رگرسیون ترکیبی نشان میدهد که از میان ساز و کارهای موردبررسی اندازه هیأت مدیره، حسابرسی داخلی و نوع مالکیت بانک بر ناپایداری مالی بانک ها تأثیر معنی داری ندارند اما ترکیب هیأت مدیرهدارای تأثیر معنیدار و منفی و تمرکز مالکیت و دوگانگی وظیفه مدیرعامل دارای تأثیر معنیدار و مثبت بر شاخص ناپایداری مالی بانکمی باشند.