الگوهای ایجاد هویت مکان بواسطه فرهنگ و هنر بعنوان ارزشهای منطقه ای در رابطه با معماری منطقه گرای انتزاعی

کشورمان ایران دارای سابقه دیرین فرهنگی و تمدن هنر است. تا قبل از دوره معاصر ویژگیهای منحصر بهفرد فرهنگی و هنری ، نشان کاملی از هویتی بود که نام ایران را با هنر و معماریاش زبانزد کرده و نقش غیر قابل انکاری در غنای فرهنگ جهانی داشته است. با ورود و تاثیر مدرنیته در دوران معاصر و ورود صنعت و تغییر تدریجی نوع تولید و بسیاری عناصر دیگر و در نهایت تغییر شیوه زندگی، هنر و فرهنگ و معماری بهتدریج تغییر نموده است.درواقع آنچه به تدریج یک نوع بحران فرهنگی و هنری را به ویژه در دهههای اخیر دامن میزند ، عدم تلفیق منطقی و آگاهانه مدرنیته با عناصر غنی هنری گذشته در کشورمان ، ایران است. با نگاهی اجمالی به تاریخ گذشته کشورمان درمییابیم که ایرانیان در تقابل با فرهنگ جدید همواره راه میانه ای گزیدند، آیین جدید را پذیرفته، در عین حال آداب و رسوم دیرینه خویش را از یاد نبردند. آنها توانستند با تلفیق دو فرهنگ، فرهنگ نوینی بیافرینند که در آن عنصر ایرانی، البته تشخیص خود را حفظ کرده است. اما امروزه این گسست فرهنگی بتدریج شکل گرفته و به تبع آن فضاهای کالبدی و ذهنیاطراف نامانوس شده است. در این پژوهش به کمک معماری و باتوجه به ارزشهای منطقه گرایی آن )معماری منطقه گرا( الگوهایی به عنوان ایجاد حس مکان و حس تعلق ارائهشده که هدف آن حفظ تعلقات تاریخی و به تبع آن حفظ هویت مکان میباشد. به کمک نتایج حاصل از این پژوهش و بواسطه جمع آوری و تدوین مبانی فرهنگی و هنری و کاربرد این الگوها در معماری به ایجاد فضاهایی با هویت دست یافت و از نابود شدن حافظه جمعی جلوگیری کرد.

کلیدواژه ها:

فرهنگ ، هنر ، حس تعلق ، حس مکان ، هویت مکان