جایگاه تاریخی مجسمه درایران باستان تاپایان دوره صفوی

هنر مجسمهسازی همچون سایر هنرها در دورههای تاریخی ایران دستخوش تغییرات فراوانی بوده است. مجسمهسازی بهصورت پیکرههای گلی در ابعاد کوچک و نیز به شکل نقوش محکوک و نیمهبرجسته بر روی اشیاء که گاهی بهصورت حجم کاملاً برآمده از سطح هم دیده میشود، سابقهای دیرینه و مستمر در هنر ایران دارد. حجم مستقل نیز بهصورت غیرمستمر در دورههای تاریخی ایران پدید آمده است. مجسمه-سازی، در دوران اسلامی بنابر محدودیتها کمتر مورد توجه قرار گرفت، از اینرو مطالعه پیرامون هنر مجسمهسازی و جایگاه آن در دورههای تاریخی ایران، از اهمیت خاصی برخوردار است. پژوهش حاضر با هدف بررسی جایگاه هنر مجسمهسازی در ایران باستان تا پایان دوره صفوی و در پی پاسخ به این پرسش که هنر مجسمهسازی در طی دورههای قبل و بعد از اسلام در ایران چه ویژگیهایی داشته، انجام شده است. بر این اساس با بهرهگیری از مطالعات کتابخانهای و میدانی و استفاده از روش تاریخی- توصیفی به مطالعه نمونههای شاخص مجسمهها از هر دوره تاریخی ایران پرداخته و ویژگیهای آنها بازشناسی شده است. شناخت و الگوبرداری صحیح و متناسب با داشتههای فرهنگی، هنری و تاریخی خودمان میتواند در جهت ارتقاء هرچه بیشتر هنر مجسمهسازی در دوران حاضر مؤثر واقع شود

کلیدواژه ها:

مجسمهسازی ایران ، دوران باستان ، دوران اسلامی