تبیین کارکرد مراکز رشد و پارکهای فناوری در توسعه همکاریهای دانشگاه و صنعت ( با تاکید بر نقش سیاستگذاری و حمایتی دولت )

مقاله حاضر با هدف تبیین نقش منحصربه فرد پارکهای علم و فناوری STP) 1 ها ) و مراکز رشد 2 در توسعه همکاریهای " دانشگاه - صنعت " تهیه شده است . ضمن آنکه جایگاه " دولت در این فرآیند به عنوان سیاستگزار و حامی توسعه پارکها و مراکز رشد در کشور تشریح شده است . پارکهای علم و فناوری در دهههای اخیر به عنوان ابزاری کارآمد جهت توسعه فناوریهای موردنیاز کشور شناخته شدهاند . کارویژه این پارکها گسترش ارتباطات آموزشی و تحقیقاتی صنایع و شرکتهای مستقر در پارک با واحدهای دانشگاهی، آموزشی وتحقیقاتی پیشرفته و فناوریمحور است . این امر در راستای ارتقای فناوری صنایع ( و افزایش مزیت و توانرقابتی آنها ) و ارتقای سطح مبادلات آموزشی، علمی و فنی بین دانشگاه و صنعت صورت میگیرد . ویژگی اساسی این پارکها انجام فعالیتهای تحقیقاتی در قالب R&D ، مهندسیمعکوس و تحقیقات توسعهای ( وتجاریسازی نتایج تحقیقات ) بوده و معمولا تحقیقات بنیادینی که فاقد کارآیی لازم برای صنایع هستند، در آنها انجام نمیشود . مقدمه مقاله تشریح میکند که چگونه حلقه مفقوده فرآیند ارتباطات آموزشی و پژوهشی میان دانشگاهها و صنعت توسط STPها پر شده است . در ب خش اول این مقاله مفاهیم و کارکردهای STP ها تشریح شده است . در این بخش سابقه پیدایش، تعریف، ویژگیها و اهداف و کارکردهای پارکها مطرح شده است . در این بخش مدلی از تعامل زنجیرهای » صنعت - پارک - دانشگاه « و ارتباطات آنها با " دولت " و " بازار " ارایه شده است . بخش دوم به بررسی وضعیت فعلی پارکها در کشور می پردازد و روند توسعه آنها را تشریح می کند . بخش سوم و پایانی نیز به تحلیل وضعیت موجود و آسیبشناسی آن پرداخته و پیشنهادهایی را برای توسعه STP ها در کشور و استانها ارایه می دهد . در بخش جمعبندی نیز بر ضرورت اتخاذ سیاستهای کلان و واحد برای توسعه پارکها و مراکز رشد در کشور و درعین حال تمرکززدایی و محلیسازی در تشکیل آنها تاکید شده است . نیز اشاره شده است که تشکیل پارکها توسط قطبها یا دانشگاههای صنعتی کشور، یک نیاز جدی درفرآیند توسعه صنعتی و تکنولوژیک کشور است . نیازی که بدون حمایت نهادهای دولتی از توسعه پارکها و مراکز رشد در کشور، برآورده نخواهد شد