جایگاه معماری پایدار در رابطه با معماری بومی متناسب با اقلیم

موضوع اقلیم در بحث توسعه پایدار، از مباحث اساسی و تعیین کننده می باشد. چرا که موضوع توسعه پایدار، صرفه جویی در مصرف انرژی، خصوصاً انرژی های فسیلی و تجدیدناپذیر بوده و لذا، طراحی اقلیمی بناها و کالبد شهرها، نقش به سزا و تعیین کننده ای در کاهش مصرف سوخت و در نتیجه حفظ آن برای نسل های آینده خواهد داشت.در این مقاله با بیان پیشینه تحقیق راجب معماری پایداری ،مفهوم پایداری عبارتند از آنچه می تواند در آینده تدوام یابد که در چارچوب معماری پایداری یک سری شاخص های کلی را می توان به عنوان اصول پایداری معرفی کرد که شامل :تاثیر پذیری از شرایط فرهنگی و محیطی اقلیمی،هماهنگی و سازگاری با طبیعت و محیط زیست،صرفه جویی در مصرف انرژی ،پاسخ درست به نیازهای عملکردی،تاثیر پذیری از معماری بومی ،استفاده درست از مصالح می توان یافت . در ادامه این مباحث به رابطه توسعه پایدارو معماری ، ارائه نمونه های از معماری پایدار در ایران،؛و پرداختن به مقوله های معماری اقلیمی ،نقش اقلیم در توسعه پایدار با استفاده از مصالح بومی به ویژگی های آن،بوم شناسی شهری مطرح گردیده است. که در پی آن با آماده سازی بستر پایداری به رد یا پذیرفتن پایداری از راههای سنتی مربوط به گذشته پرداخته ودر نهایت با تاکید بر رویکرد معماری پایدار در اصول معماری ایران و فواید آن و همچنین با توجه به تاثیر شرایط اقلیمی در طراحی شهری جایگاه رویکرد بوم گرایی در توسعه شهری پایدار خواهیم رسید.روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی دارد. نتایج به دست آمده از این پژوهش به درک اهمیت نقش معماری بومی در ایجاد رویکرد پایداری درایجاد رویکرد پایداری در معماری منجر می شود.

کلیدواژه ها:

پایداری ، اقلیم ، معماری ، بوم گرایی ، طراحی شهری