بررسی شاخصه های معماری بومی در برخی از خانه های تاریخی محله خواجو شهر اصفهان

معماری به سبب نیاز بشر به سرپناه ، پدید آمد و به سرعت تبدیل به بیان و تعبیری اساسی از مهارتهای فنی و اجتماعی گشت. در سرزمین کهن ایران نیز ابنیه بومی توسط مردم و معماران ناحیه ای خاص ، با توجه به فرهنگ، اقلیم و مصالح ساختمانی محلی ساخته می شدند . امروزه به دلیل هجوم فرهنگ های غیربومی و الگوی مصرفی جهان پیشرفته به کشور ما، فرهنگ شهرنشینی جدید در تضاد با فرهنگ سنتی قرار گرفته و فرهنگ نوگرایی و تجددطلبی جای فرهنگ اصیل و سنتی را گرفته است. از این رو در مناطق اقلیمی مختلف بدون در نظر گیری اصول و قواعد ارزشمند معماری به جای مانده از پیشینیان ساختمانهایی پدید آمد که نه تنها احساس امنیت ، رضایتمندی و حریم های فرهنگی ما را در هم شکست بلکه از لحاظ کیفیت ساخت نیز بهره ای نبرده اند.لذا نگارنده در این پژوهش سعی در بررسی و کشف الگو های معماری بومی در 9 مورد از خانه های تاریخی اصفهان ،در سه دسته از جمله معماری همساز با اقلیم با رعایت حریم های فرهنگی ، شاکله و تناسبات و نحوه قرارگیری فضاهای اصلی و خدماتی داشته تا نهایتا از نتایج به دست آمده ، نگاهی دوباره به ارزش های بومی و قابل تکرار در معماری کنونی این مرز و بوم داشته باشد

کلیدواژه ها:

فرهنگ و سنت ، معماری بومی ، خانه های تاریخی ، شهر اصفهان