نقش مدیریت در بازپروری هویت معماری ایرانی- اسلامی جهت کیفیت بخشی در امر ساخت وساز مسکن

حدود نیم قرن است که فرهنگ آپارتمان نشینی در ایران دارای جایگاه گردیده است. ساختمان ها با ارزش و بی ارزش یکی بعد از دیگری تخریب و مجتمع های اداری و مسکونی بجای آن ساخته شدند. ما به زندگی در آپارتمان خو گرفته ایم، عادت یکی از خصلت های انسانی است. اما ره آورد این فرهنگ چه بوده و چه از دست داده ایم؟ در این مقاله تلاش شده از طریق مقایسه معماری ایرانی-اسلامی خانه های قدیمی با خانه های امروزی و با تاکید بر ابزار های مدیریتی صحیح به احیای سه هویت محیطی، فرهنگی، و کالبدی-فضائی خانه های قدیمی ایرانی، تغییر در رویکرد معماران نسبت به مسکن و ارائه الگوی معماری پایدار؛ در جهت کیفیت بخشی به ساخت فضاهای مسکونی امروزی همت گمارده شود. تحقیق حاضر از نوع مروری و روش انجام آن مطالعه کتابخانه ای و بررسی اسناد و مدارک مکتوب بود. نتایج مطالعات حاکی از آن بود که هویت را باید از درون جست نه از برون. با مطالعه این مجموعه به راحتی می توان ابعاد هویتی را شناسایی کرد. عناصر سازنده که هویت را به ساختمان ها می بخشد، باز شناخت؛ ضمن اینکه با الگو گیری از آنها می توان به نحو مطلوب در رویکرد معماران تغییراتی ایجاد نمود و چشم انداز آتی را بر مبنای معماری پایدار ترسیم نمود. به عبارتی شکل گیری، گسترش، و توسعه در زمینه ساخت و ساز ساختمان باید در ارتباط با آنچه که داشته ایم، باشد. این واضح است که نمی توان با الگوگیری صرف از انگاره های غیر بومی که در شرایط فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، تاریخی، و سیاسی کاملا متفاوتی با شرایط ایران شکل گرفته اند، به سرمنزل مقصود رسید.

کلیدواژه ها:

مدیریت ، معماری ، ایرانی ، اسلامی ، هویت