تحلیل و طراحی ساختار مناسب پارک های علم و فناوری با نگاهی به رویکرد جهانی

پارک های علمی به عنوان کانون هایی که فعالیت اصلی آن ها را تحقیق و توسعه تشکیل می دهد برای عملکرد مناسب خود به عناصر فضایی کالبدی مناسبی نیاز دارند که باید براساس نظم خاصی ساماندهی شوند. پارکهای علم و فناوری بگونه ای طراحی و احداث می شوند که قادر باشند توانائی پژوهشی و اطلاعاتی دانشگاه ها، موسسات دولتی و خصوصی را در مکانی مناسب متمرکز نموده و با همکاری استادان، دانش آموختگان و صاحبان ایده های نو، متخصصان و پژوهشگران صنایع داخل و خارج، تکنولوژی برتر را ابداع نموده و از این طریق به توسعه صنعتی و پویائی فناوری کشور کمک و مساعدت نمایند. چنین فضاهائی با داشتنخصوصیات علمی پژوهشی، صرف عملکردی که دارند می بایست در فضا گویای روحیات و توانائیهای علمی دوره خود بوده، حال – و هوای معماری زمان را داشته باشند. در حقیقت پارک تکنولوژی نماد خلاقیت نیروی فکری در تمام مسائل مربوط به انسان، جامعه، ارتباطات گسترده، معرفی تکنولوژی و فنون پیشرفته علمی و... می باشد. بدون تردید، یکی از راههای اصلی اشتغال درکشور گسترش همین مراکز رشد و پارکهای علم و فناوری است. بدیهی است برای تحقق ایده مورد نظر، میتوان الگوبرداری مناسبی از سطح بین المللی داشت و از نتایجی که از تحقیقات مورد نظر در اینگونه مراکز بوجود می آید، بتوانیم در بدنه اجرایی کشور استفاده کنیم. لذا در این مقاله ضمن اشاره به چگونگی پیدایش و ویژگیهای پارک های علم و فناوری ایران، به وضعیت کلی اینگونه مراکز از لحاظ ساختاری و انسجام فضایی و طراحی پرداخته شده است. در این مقاله که بر اساس روش توصیفی تحلیلی و – دیدگاهی تعمق نگر تدوین گردیده، سعی شده است تا با بررسی تحلیلی طرح جامع و ساختار کالبدی فضای کنونی پارک های علم و فناوری بتوان به ساختار مناسب طراحی و معماری این پارک ها با در نظر گرفتن شاخصه های طراحی در سطح جهانی دست یافت.

کلیدواژه ها:

پارک علم و فناوری ، رویکرد جهانی ، معماری ، طراحی ، مراکز رشد