بررسی رابطه انسان و طبیعت در توسعه پایدار شهری

شهر به عنوان یک سیستم بوم زنده و فعال پیوسته در حال تکامل و توسعه است و فضاهای شهری جزء مهم از فضاهای زندگی شهروندان محسوب می شوند. امروزه رشد صنعت و افزایش روزافزون جمعیت شهرها و گرایش به ساخت و سازهای سود گرایانه منجر به انهدام طبیعت و فضاهای سبز شهری و نادیده گرفتن منظر شهری در فرایند طرح های توسعه شهری گردیده است. از سوی دیگر محیط دگرگون شده یا محیط زیست مصنوع شهرها که توسط انسان ها ساخته شده در موارد بسیاری با تخریب طبیعت و جنبه های مثبت فرایندهای طبیعی همراه شده است لذا با توجه به اثرات وجود طبیعت بر سلامت انسان ها در شهر، با ایجاد چشم انداز و مناظر طبیعی در تلفیق با کالبد مصنوع شهر می توان ارزش و اهمیت طبیعت را هرچه بیشتر و بهتر برای انسان ها و استفاده کنندگان مشخص نمود تا اثرات مخرب و مضر فعالیت های انسانی بر طبیعت کمتر گردد. در فرایند بهبود محیط شهرها از فاکتور مشارکت مردمی خود شهروندان نیست در جهت ایجاد و حفظ میراث طبیعی باید بهره گرفت. پیوند گسیخته بین شهر، انسان و طبیعت در قرن بیستم باید بار دیگر ترمیم می یابد و شهرها با مناظر طبیعی، بستری مناسب جهت فعالیت های انسانی گردیدند. این نوشتار می کوشد به بازشناسی رابطه انسان و طبیعت در محیط شهری و اهمیت این رابطه در توسعه پایدار شهری بپردازد.

کلیدواژه ها:

انسان ، طبیعت ، شهر ، معماری ، توسعه پایدار ، فضای سبز اکولوژیک