رابطه مدیریت جامع و آمایش سرزمین

منابع طبیعی تجدید شونده در هر کشور، زیربنای دیگر فعالیت ها در عرصه های طبیعی بوده و نقش مهمی در اقتصاد ملی دارد.از طرفی عدم توجه کافی، مدیریت ناصحیح این منابع، الگوی نامناسب استفاده از سرزمین و تغییرات شدید در کاربری زمینمنجر به پیدایش بحران های زیست محیطی می گردد. در صورتیکه این عرصه ها براساس توان اکولوژی با مدیریت خردمندانه ومنطقی مورد حفظ و بهره برداری قرار گیرند می تواند بستر حیات توسعه پایدارکشور را فراهم نمایند. آمایش سرزمین علمی استکه با توجه به ویژگی های اکولوژیک سرزمین و شرایط اقتصادی - اجتماعی آن، نوع استفاده بهینه از سرزمین را مشخص می سازد.مفهوم آمایش سرزمین، ایجاد تعادل بین سه عنصر انسان، فضا و فعالیت ها تعریف شده است که در ارتباط با انسان مقوله مدیریتمطرح است و در رابطه با فضا بحث اقلیم مطرح است و در رابطه با فعالیت مقوله برنامه و برنامه ریزی برجسته می شود، یعنیمفهوم آمایش تلفیقی از سه علم مدیریت و اقتصاد، جغرافیا و جامعه شناسی است. مطالعات انجام شده به این نتیجه منجر شدکهباشناسایی منابع ، تجزیه و تحلیل و جمع بندی منابع، ارزیابی منابع ، برنامه ریزی راهیردی منایع و طرح ریزی منابع میتوانبه مدیریت منابع همگن به آمایش سرزمین دست یافت.

کلیدواژه ها:

مدیریت جامع حوزه آبخیز ، برنامه ریزی منطقه ای ، توان اکولوژیک ، آمایش سرزمین