بررسی و تحلیل میزان تحقق حکمروایی خوب شهری در توسعه پایدار گردشگری (مطالعه موردی:شهر کلاردشت)

اصولاً حکمروایی شهری به عنوان رویکردی از نظام تصمیم گیری و اداره امور شهری تلقی شده و فرایندی است که براساس کنش متقابل سازمانها و نهادهای رسمی اداره شهر از یک سو و سازمانهای غیردولتی و تشکلهای جوامع مدنی، از طرف دیگر شکل گرفته است. از این رو به نظر می رسد نهاد مدیریت شهری که در ایران از دو سازمان شهرداری و شورای شهر ترکیب یافته است، که می تواند یکی از بهترین ساز و کارها، جهت تحقق حکمرانی خوب شهری به شمار آید. هدف از انجام این پژوهش، تحلیل و بررسی میزان تحقق حکمروایی خوب شهری، در شهر کلاردشت، با توجه به کارکردهای متأثر از عملکرد مدیران شهری( شهرداری و شورای شهر)در توسعه گردشگری ، بوده و به لحاظ روشناسی پژوهش، رویکرد حاکم بر این تحقیق توصیفی -تحلیلی بوده است. داده های مورد نیاز پژوهش از طریق بررسی های میدانی و نیز تکمیل پرسشنامه جمع آوری گردید که با انجام تحلیل های آماری،ارزش گذاری متغیر ها با بهره گیری از طیف لیکرت،مورد آزمون و تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج بدست آمده پس از انجام آزمون های آماری T-test و نتایج بدست آمده بیانگر پایین بودن میزان تحقق کارکردهای مدیریت شهری در توسعه گردشگری در شهر کلاردشت را نشان داده است.بنابراین جهت پاسخ علمی به سوالات اساسی پژوهش که پیش بینی نموده است که توسعه گردشگری از طریق حکمروایی خوب شهری و همکاری متقابل شورای اسلامی شهر،شهرداری، جامعه میزبان و گردشگران قابل تحقق بوده است، نشان داده است که این وضعیت در منطقه مورد مطالعه عملا تحقق نیافته است.

کلیدواژه ها:

حکمروایی خوب شهری ، گردشکری ، توسعه پایدار