اصول طراحی پایدار در تجارب معماری خانه های سنتی تبریز

توسعه پایدار و به دنبال آن معماری پایدار از گرایش های جدید معماری است که در کنار حل و فصل مسائل معماری بر رفع مشکلات زیست محیطی اهتمام و توجه ویژهای دارد و تاکنون راهکارهای زیادی را برای حل بحرانهای معاصر ارائه داده است. پارامترهای اقلیمی از مهمترین و تأثیرگذارترین عوامل در معماری پایدار هست که مختص هر منطقه است؛ پس اقلیم برای طراحی پایدار در یک منطقه نقشی تعیین کننده دارد. از سوی دیگر معماری بومی و سنتی هر منطقه نهتنها ازلحاظ محیطی و اقلیمی بلکه از لحاظ فرهنگی اجتماعی و اقتصادی نیز به بهترین نحو پاسخگوی نیازهای زمان خود -بوده است پس معماری پایدار محسوب میشود؛ بنابراین با بازشناسایی اصول و الگوهای معماری بومی و استخراج الگوهای قابل تکراری که اکنون نیز می توانند مورداستفاده قرار گیرند میتوان شکاف بین معماری معاصر و سنتی را پرکرده و بناهایی پایدار همساز با اقلیم و سایر عوامل محیطی و فرهنگی طراحی کرد. این پژوهش با بررسی مطالعه موردی خانه های تبریز و استخراج الگوهای پایدار در آنها، راهکارهایی را در جهت طراحی پایدار ارائه می دهد که با بسط دادن آن به مناطق با اقلیم سرد و خشک مشابه (ازجمله تبریز) میتواند منجر به طراحی ساختمان های پایدار با بیشترین بازدهی و کمترین آسیب به محیط زیست گردد.

کلیدواژه ها:

پایداری ، معماری بومی ، الگوهای قابل تکرار ، اقلیم سرد و خشک ، تبریز