بهره گیری از مصالح نوین ، گامی به سوی تحقق معماری پایدار

شهرنشینی با قدمتی هزاران ساله در قرون اخیر، تعریف و معنایی جدید پیدا کرده است بطوریکه میتوان گفت در پایان قرن کنونی حدود هفتاد درصد از جمعیت جهان شهرنشین شده اند، این گسترش شهرنشینی بخصوص در دوره معاصر باعث بوجود آمدن مشغله های فکری و نگرانی هایی برای صاحبنظران شده که به همین دلیل در جهت رفع این نگرانیها، دیدگاه توسعه پایدار و معماری پایدار مطرح گردیده است. معماری پایدار به عنوان شاخه مهمی از معماری عصر حاضر، در مقابله ی با اثرات سوء پیشرفت تکنولوژی و صنعتی شدن جوامع، راهکارهایی را جهت کاهش آسیب رسانی صنعت ساخت و ساز بر محیط زیست ارائه کرده و بناهایی نوین و همساز با طبیعت را عرضه می کند . در اینجاست که از معماران انتظار تولید راه حلهایی در جهت به کارگیری ابزارهای اجتماعی، اقتصادی و علوم فیزیکی برای تحلیل وضعیت و کشف پاسخهای مناسب می رود، یکی از این روشها بهره گیری از رویکرد تکنولوژی نوین در زمینه پایداری مرتبط با نوآوری های فنی در یافتن راه حلهایی برای مسائل امروزی است. رویکرد تکنولوژی نوین به منظور بکار گرفتن دوباره تکنولوژی در راستای تولید مصالح هوشمند و متریال های نوینی است که رفتار اکولوژیک ساختمان را در جهت مدیریت هوشمند انرژی پیش برد، و این به معنای بکارگیری مصالحی است که به بهترین شکل خود را با تغییرات محیطی تطبیق دهند . مصالح نوین پاسخی برای نیازهای تکنولوژیکی قرن بیست و یکم می باشند. استفاده از مصالح نوین در معماری علاوه بر اینکه به طور غیر قابل تصوری مقدار مصالح و انرژی سرمایه گذاری شده در ساختمان ها را کاهش می دهد، بلکه انسان را قادر به طراحی محیط های ساده مجزا، مستقیم و صریح که شرایط مناسبتری را در فضا برای ساکنان فراهم می کنند، میسازند. مقاله حاضر با رویکردی تحلیلی به بررسی نقش مصالح نوین در رسیدن به اهداف معماری پایدار می پردازد. بر اساس یافته های این پژوهش، مشخص می شود که معماران و صاحبان نظر با شناخت جامع مصالح نوین و هوشمند و بهره گیری از آن در پروژه های خود می توانند توان یک ساختمان را در جهت رسیدن به طرحی پایدار افزایش داد و گامی به سوی معماری پایدار برداشت.

کلیدواژه ها:

تکنولوژی ، کاهش مصرف انرژی ، مصالح نوین ، معماری پایدار