بهینه سازی روکش های آسفالتی به روش بازیافت در محل و مزایای اجرای آن در مناطق شهری

این مقاله با یک دید کلی به شیوه نوین بازیافت آسفالت در محل و مقایسه آن با روشهای معمول پرداخته است. بهینه سازی روکش های موجود از دیدگاه های متفاوتی قابل توجه است از جمله: توجیه اقتصادی طرح، رعایت اصول زیست محیطی و سازگاری طرح با محیط، طراحی ارگونومیک، بازیابی مصالح موجود و در نتیجه ی آن کاهش منابع مصرفی جدید، به خصوص صرفه جویی در استفاده از منابع قرضه و نیز مزیت های این روش در حین پرداخت کار از قبیل: کاهش بار ترافیکی ایجاد شده در معابر مورد ترمیم، سرعت بالای اجرای این روش نسبت به روش های متداول، رعایت مسائل فنی از قبیل حفظ تراز خیابان با مسیل های آبی و منهول های فاضلاب و برآوردن کیفیت مورد تأیید آیین نامه، لزوم استفاده از این روش را به خصوص در مناطق شهری بیان میدارد. علاوه بر این، موضوع نحوه اجرا و تکنولوژی های موجود در این روش مانند: ماشین آلات مورد استفاده، مواد افزودنی نظیر قیرهای امولسیونی و کف قیر، فناوری تراش، بازیابی دانههای سنگی موجود در لایه های آسیب دیده، تثبیت بستر اصلی راه، نحوه پخش آسفالت تولید شده و امکانات موجود در این ماشینها جهت تولید نوین آسفالت، به منظور مقایسه با نحوه تولید آسفالت در کارخانه های معمول مورد بحث قرار می گیرد. لازم به ذکر است بهینه سازی روکشها طبق این روش با آیین نامه های اجرایی و فنی ایران و استانداردهای بین المللی در زمینه ایمنی و محیط مطابقت داشته و استانداردهای شهری و فنی را نیز تأمین می کند.

کلیدواژه ها:

بازیافت آسفالت ، بهینه سازی بازیافت ، تکنولوژی بازیافت ، بازیافت روسازی شهری ، پارامترهای کیفی بازیافت