سنجش توسعه یافتگی مناطق شهر مشهد از منظر عدالت اجتماعی

عدالت اجتماعی از مفاهیم بنیادین توسعه پایدار شهری است. در تبیین مفهوم عدالت اجتماعی،نیاز به بررسی و شناخت مناطق ازنظر امکانات و خدمات اولیه و اساسی است. اما نکته حائز اهمیت در این رابطه نحوه ارزیابی و سنجش آن است که علیرغم توجه مطالعات بسیار و مناقشات پردامنه،هنوز از مباحث پیچیده به حساب می آید و وفاق چندانی بر سر آن انجام نشده است. مقاله ی حاضر کوششی به منظور تدوین چارچوبی برای ارزیابی عدالت اجتماعی در سطح مناطق شهری (مرزبندی های برنامه ریزی شهری) است. بدین منظور ابتدا معیارهای منبعث از دو دستگاه تحلیلی مبتنی بر اندیشه های جان راولز و دیوید هاروی را به عنوان چارچوب نظری تحقیق پیش رو برمیگزیند و در مرحله بعدی با بررسی مبانی نظری پیرامون این حوزه شاخص های سنجش عدالت اجتماعی در سطح مناطق شهری انتخاب گردیده است. نهایتاً با استفاده از دو روش HDI و تحلیل آماری توزیع همگن یا ناهمگن شاخصها در مناطق شهرداری مشهد با استفاده از تحلیل فضایی با استفاده از نرم افزار (GISGeographic Information System) نماگرهای انتخابی در مرحله ی قبل موردسنجش قرارگرفته است. نتایج تحقیق نشان می دهد که تنها یکی از مناطق 12 گا نه مشهد با توجه به شاخص های مقاله توسعه یافته بوده است و سایر مناطق شهر مشهد دارای سطح توسعه محروم یا سطح توسعه متوسط بوده اند. همچنین یافته اصلی تحقیق،چارچوبی است که میتواند موضوع عدالت اجتماعی را به عنوان پدید فلسفی در سطح شهر ارزیابی نماید.

کلیدواژه ها:

عدالت اجتماعی ، منطقه شهری ، GIS ، جان راولز ، دیوید هاروی