نظام فضایی مطلوب سکونتگاهی و توسعه پایدار منطقه ای مطالعهی موردی: نظام سکونتگاهی استان فارس

کشور ایران نظیر بسیاری از کشورهای در حال توسعه با مشکل تمرکز بیش از حد جمعیت و فعالیت در تعدادمحدودی از سکونتگاهها میباشد. روند رو به رشد شهرنشینی در دهه های اخیر، همگام با مهاجرت های شدیدروستا - شهری و سیر تحولات اقتصادی - اجتماعی و سیاسی از مهم ترین عوامل ایجاد الگوی نامتوازن سکونتگاهی در ایران بوده است. نظام نامتعادل سکونتگاهی در مقیاس منطقهای در استانهای مختلف کشور قابل ملاحظه است.استان فارس نیز با تقسیمات گستردهی سیاسی اداری با مسائلی هم چون مهاجرت شدید روستا - شهری، نارسایی توزیع تأسیسات و تجهیزات زیربنایی، عدم یکپارچگی فضایی و عدم وجود سلسله مراتب سکونتگاهی منظم و کارآمدمواجه است. در این مقاله چگونگی توزیع جمعیت در طبقات مختلف شهری و روستایی استان فارس بررسی شده وارتباط نظام فضایی مطلوب سکونتگاهی با توسعه پایدار تبیین گردیده است. نتایج مطالعه نمایانگر عدم تعادل نسبی توزیع جمعیت در طبقات مختلف شهری و نیمه متعادل بودن این توزیع در طبقات مختلف روستایی میباشد

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، نظام سکونتگاهی ، تعادل منطقهای ، یکپارچگی فضایی ، استان فارس