تأثیر مداخلات درمان پذیرش و تعهد ACT بر افزایش رضایت زندگی در افراد مبتلا به سندرم آشیانه خالی

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر بخشی درمان پذیرش و تعهد به شیوه گروهی افزایش رضایت از زندگی در سالمندان با سندرم آشیانه خالی شهرستان کاشمر بود. این پژوهش نیمه آزمایشی، از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری را کلیه مردان و زنان شهرستان کاشمر که فرزندانشان آنها را ترک کرده و از آنها جدا شده اند است، تشکیل دادند. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، تعداد 03 نفر انتخاب شدند. به منظور جمع آوری دادهها از پرسشنامه رضایت از زندگی (SWLS) استفاده شد. جهت تحلیل دادهها، از آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون تحلیل کوواریانس) استفاده شد. یافته های به دست آمده نشان داد که میانگین نمرات رضایت از زندگی در پس آزمون گروه آزمایش به طور معنا داری از میانگین نمرات پس آزمون در گروه کنترل بالاتر است. بر اساس یافته های این تحقیق میتوان گفت که درمان پذیرش و تعهد به شیوه گروهی بر افزایش رضایت از زندگی در سالمندانبا سندرم آشیانه خالی مؤثر است.

کلیدواژه ها:

پذیرش و تعهد ، رضایت از زندگی: سندرم آشیانه خالی ، سالمندان