ذاتی گرایی علمی از کریپکی تا الیس

ذاتی گرایی Essentialism نظریه ای متافیزیکی است که ریشه درسنت پربارارسطو دارد دراین نظریه برخی ویژگیها هویت یک شی را تعیین می کنند قائلان به چنین دیدگاهی هرشی را دارای ذات مختص به خود میدانند نفی امکان شناخت ذات اشیا نقدی است که برنظریه ی ذاتی گرایی ارسطو وارد شده است این انکار به ویژه دراموزه های پوزیتیویسم منطقی با ردمابعدالطبیعه به اوج خودرسید علاوه برمتن دستاوردهای دکارت لایب نیتس نیوتن لاک هیوم و بحثهای معناشناختی کریپکی و پاتنم رویکرد نویینی ازذاتی گرایی درچهره ی علمی آن مطرح گردید الیس باراایه متافیزیکی نوین به این ذاتی گرایی کمک کرد این ذاتی گرایی باطرح نوع طبیعی درچارچوب مابعدالطبیعه علم غنای درخورتوجهی یافت و انواع طبیعی و ویژگیهای ذاتی آنها ازجایگاه خاصی درذاتی گرایی علمی برخوردار شدند برهرددوجریان درپیوند بامسئله ی ارجاع ارتباط میان ویژگیهای میکروسکوپیک و ماکروسکوپیک و این همانی نوع طبیعی و ساختارشیمیایی نقدهایی وارد شده است هدف این مقاله این است که ضمن طرح ذاتی گرایی و نوع طبیعی ازمنظر فیلسوفان علم نام برده نشان داده شود که کدام یک ازدیدگاه های فیلسوفان فوق توان پاسخ گویی به نقدهای موجود را دارد پاسخ به نقدهای موجود اهمیت توجه به واقعیت به جای زبان را نشان میدهد دستاورد چنین دیدگاهی درمباحث مربوط به جهان های ممکن تمایز میان تحلیل و معناشناسی ویژگیهای گرایشی ارجاع به آنها و چرایی عدم تح ویل کلی ساختاری به غیرساختاری بازتاب می یابد

کلیدواژه ها:

نوع طبیعی ، ذاتی گرایی ، ذاتی گرایی علمی ، ویژگیهای گرایشی ، جهانهای ممکن