بررسی جایگاه کرامت انسانی در معماری اسلامی عهد صفویه

ارزش وجودی حضور فیزیکی آدمی در کالبدهای فیزیکی باعث خلق و گاه تغییرات عمده ای در نظام های بکر طبیعت و محیط های انسان ساخت می شود. در این میان معماری به عنوان یکی از جلوه های بروز معنایی و مجازی انسان را پایهنگرش خویش قرار داده و بر اساس آن شکل می گیرد. هدف والای معماری اسلامی این است که انسان را از کثرت جهان بیرون به جهان تفکر عمیق و قلمرو روح ببرد. در مسیر خلق آثار هنری اسلامی رجوع به هویت انسانی اسلامی و شناختابعاد هویت بخش درخلق اثر ،مهم ترین مسئله می باشد. در این مسیر کرامت انسانی به عنوان اصلی مهم که ریشه درتاریخ حیات وی داشته، پشتوانه رسیدن انسان به کمال میباشد. لذا در این مقاله به بررسی و مطالعه جایگاه کرامت انسانی در معماری اسلامی ایران عهد صفویه پرداخته شده تا ابعاد و جنبه های مختلف آن شناخته شوند. در ادامه بهشناخت الگوهای سنتی و فضای تاریخی شهر اصفهان و هم چنین فضای زندگی انسانها در آن زمان پرداخته می شود. در ادامه این مطالب عوامل انسانی و فضایل اخلاقی –اسلامی که در تبدیل به معماری موثر واقع شده بررسی می شود. این پژوهش گذری به معانی سنت و معماری و با نگاهی نهفته در متن آنها، در پی دست یابی به تعریفی نو از آرایه های معماری اسلامی و مبانی فلسفی و حکمی آنهاست. در این پژوهش از روش تاریخی – توصیفی و منابعی نظیر متون، عکس ها و بناهای تاریخی شهر اصفهان بهره گیری شده است

کلیدواژه ها:

هویت ، معماری اسلامی ، الگوهای سنتی ، معماری صفویه ، معماری مطلوب