طراحی مراکز اموزشی ومدارس در راستای توسعه پایدار با رویکرد تعاملی طبیعت

آموزش و پرورش زیربنای ساخت جامعه سالم است و آنچه امروزه آنرا بیش از هر زمانی بهصورت پدیده پیچیدهای درمیآورد، تعدد عوامل سازنده و روابط نامحدود میان آنها و در عینحال کلیت آنهاست. بخشی از این عوامل کهمربوط به شرایط محیطی مناسب آن است، در میان سایر عوامل اهمیت قابل ملاحظهای خواهد داشت. براساس مطالعات انجام شده، شرایط محیطی بهویژه در سنهای بین 8 تا 12 به شدت بر میزان یادگیری کودکان ونوجوانان تأثیر میگذارد.از سویی شرایط اجتماعی و تحولات علمی و فنآورانه پدید آمده و همچنین رشد جمعیت و تفکراتی مانند پایداری و نیاز به بهرهبرداری هرچه بهتر از امکانات و منابع در چگونگی شکل بخشیدن به محیطهای مناسب آموزش بهمنظور ارتقای کیفیت استفاده و بازدهی آنها تأثیرات قابل ملاحظهای خواهند داشت. امروزه اهمیت حضور طبیعت و فضاهای بیرونیدر مدارس از جنبههای مختلفی مورد توجه پژوهشگران کودک قرار گرفته است. در سیستم آموزشی ایران، حضور طبیعت در فضاهای آموزشی ، اغلب به صورت بسیار محدود اتفاق میافتد و همین حضور محدود نیز بدون در نظر گرفتننیازهای خاصها صورت میگیرد. لازم است طراحی محیطهای طبیعی در مدارس با هدف تامین نیازهای مختلف کودکان در رشد، آموزش و پرورش مهارتها صورت گیرد. لذا مقاله با عنوان طراحی طراحی مراکز اموزشی ومدارس در راستای توسعه پایدار با رویکرد تعاملی طبیعت تلاشی است در جهت تحقق ارزشها و اولویتهای نظام آموزش کنونی

کلیدواژه ها:

مدرسه ، فضاهای آموزشی ، توسعه پایدار ، طبیعت