اصول و معیارهای مداخله ای و باز آفرینی در بافت های تاریخی

گذشته به اتکای آنچه از لفظ برمی آید، جنسی از زمان دارد که در پشت سر انسان در حال گذارقرار می گیرد ودرارتباط با او معنا پیدا می کند.لذا بافت تاریخی به عنوان میراثی برجای مانده ازگذشته در پیوند با مفهوم مذکور تلقیشده و برخوردار از قابلیت های بالقوه در این راستا به حساب می آید که این خود منشأ بروز قابلیت های دیگری در میدان کارکردی توسعه بویژه در محیط زندگی جمعی می شود. همچنین بافت تاریخی بسته به میزان توسعه یافتگی می تواندکیفیت افزا بوده و یا در چارچوب الزامات بارآفرینی در آن، در قالبی تحرک زا عمل نماید.در این مقاله ارزش بافت تاریخی، الزامات و ایجابات بازآفرینی و چگونگی پیوند آن دو از یک سو ،و وضعیت موجود ایران از نظر تعدد و تنوع رویکرد هایمداخله ای و ضوابط حاکم بر آن از سوی دیگر، به روش توصیفی_ تحلیلی مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. همچنینضرورت توجه به مسأله ی زمینه گرایی به عنوان رویکردی در برنامه ریزی معماری که هم می خواهد به میراث معمارانه احترام بگذارد و هم آن را در چارجوب قواعد شهری تفسیر کند و نیز نحوه ی مواجهه ی معماران مختلف در ادوار متفاوتبا این موضوع، از جمله محورهای تأثیرگذار در این پژوهش جهت دستیابی به راهبردهای مطلوب و درخور مداخله در بافت های تاریخی بوده است

کلیدواژه ها:

بافت تاریخی ، میراث ، الزامات ، بازآفرینی ، رویکرد های مداخله ای ، زمینه گرا