بررسی و تحلیل سیستم خط لوله جهت انتقال ذخایر بوکسیت منطقه دابولا به بندر کناکری در گینه توسط ایران

در حدود چهار دهه است که استفاده از سیستم انتقال مواد معدنی به وسیله لوله در جهان مرسوم گردیده است. این روش با توجه به مزایایی که دارد جدیدا به عنوان یکی از اصلی ترین گزینه ها جهت انتقال مواد معدنی مطرح می باشد. ایمنی بالا، قابل اعتماد بودن و همچنین میزان هزینه قابل اجرا جهت انتقال تناژهای زیاد مواد معدنی در مسافت های طولانی، از مهمترین ویژگی هیا این روش می باشد. این روش نسبت به دیگر روش های حمل و نقل مواد معدنی، وابستگی کمتری به نیروی انسانی دارد و این بدان معناست که عدم دسترسی به نیروی انسانی، نامناسب بودن آب و هوا و شرایط کاری، نمی توانند باعث اختلاط در روند پروسه حمل مواد معدنی شوند از موفق ترین پروژه های انجام شده در جهان می توان به ائلین خط لوله انتقال بوکسیت به طول 244 کیلومتر در برزیل با ظرفیت 8 میلیون تن در سال اشاره نمود. ایران نیز در نظر دارد از این روش برای حمل بوکسیت از معادن گینه به بندرگینه به طول حدود 400 کیلومتر استفاده نماید. این طولانی ترین خط لوله جهت حمل مواد معدنی در جهان خواهد بود. در این مقاله با بررسی و تحلیل معایب و مزایای روش انتقال مواد معدنی به وسیله لوله و چگونگی استفاده آن در جهان، به مطالعه موردی پروژه انتقال بوکسیت در گینه (دابولا) به بندر کناکری به وسیله این روش می پردازیم.