شکل گیری انقلاب اسلامی بر اساس نظریه بحران توماس اسپریگنز

نظریه بحران اسپریگنز به مثابه یکی از مهمترین روش های فهم اندیشه سیاسی، دارای چهار مرحله است: مشاهده وشناسایی معضلات و مشکلات، تحلیل و جست و جو در خصوص علل بحران، بازسازی آرمانی جامعه سیاسی و بالاخره ارائهدرمان. انفلاب اسلامی ایران، مهمترین جنبش اسلامی معاصر است که نماد و مظهر اسلام گرایی در عصر حاضر به شمارمی آید. روند شکل گیری گفتمان سیاسی شیعه که نهایتاً به انقلاب اسلامی ختم شد مراحل مختلفی را پشت سر گذاشتهاست؛ با انقلاب مشروطه حضور سیاسی دین در جامعه وارد مرحله ی تازه ای شد. پس از رحلت آیت الله بروجردی،روحانیت با ترکیب نارضایتی های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی مشروعیت نظام پهلوی را به چالش کشیدند، روحانیت و دررأس آن آیت الله خمینی با راهکار دخالت و فعالیت در امور سیاسی و انقلاب سیاسی برای تشکیل حکومت اسلامی نظریهدست به الگوپردازی برای ایجاد یک جامعه مطلوب کردند. هدف نوشتار حاضر آن است که به بررسی نقش طبقه روحانیت(با تاکید بر امام خمینی (ره)) در جریان انقلاب اسلامی بر اساس نظریه اسپریگنز پرداخته شود. سؤال اصلی این مقاله ایناست که روحانیت بحران را در چه مسائلی مشاهده می کردند؟ علت را در چه چیزی می دانستند؟ الگوی بدیل برای نظامسیاسی چه نوع حکومتی بود؟ و راهکارهای رسیدن به این جامعه مطلوب چه چیزهایی بودند؟ این تحقیق با استفاده ازروش تحلیل محتوای کیفی و با بهره گیری از منابع کتابخانه ای و اسناد مختلف به گرد آوری داده های مورد نیاز پرداخته است.