بهره برداری بهینه و اصولی از مراتع

دامداری اولین شغلی است که آدمی انتخاب کرد از آنجا که او روش انبار کردن علوفه را نمی دانست و مکانی برای آن نداشت پس این شغل پیوند ناگسستنی با مرتع را برگزید، رفته رفته که تعداد بشر رو به فزونی گذاشت اجباراً تعداد دام نیز افزوده گشت تا اینکه تعادل و همزیستی دام و مرتع بهم خورد و خطر نابودی اولین عضو شبکه غذایی یعنی مرتع افزایش یافت و برنامه تعادل دام در مراتع کم آب و فقیر (مثل شهرما گرمسار) احساس شد. دام کمتر در مرتع باعث سالم ماندن مرتع و فربه شدن دام می شود از طرف دیگر گونه های علوفه ای فرصت رشد و نمو و باروری خواهند داشت زیرا مرتعدار می تواند با برنامه ریزی چرای دام به قسمت هایی از آیش چرا داده تا از نابودی گیاهان که در نهایت نابودی مرتع که منجر به فرسایش خاک و سرمایه های ملی می شود جلوگیری گردد. اگر دام موجود در مرتع بیش از علوفه موجود در مرتع باشد هم مرتع به ویرانی کشیده می شود که جبران ناپذیر است و متضمن وقت و هزینه گزاف می باشد چون عرصه منابع طبیعی محیطی است خدادادی و طبیعی و وسیع مثل عرصه کشاورزی نیست که بتوان آنرا با عملیات کشاورزی احیا کرد. با توجه به خشکسالی های خیر تولید علوفه مخصوصاً در نواحی شرق کشور و کمبود آب حتی برای شرب دام حتماً لازم است دامداران عزیز با کم کردن دام با این امر مبارزه کنند تا انشاء الله دوره خشکسالی به سرآمده و بتوان تعداد دام را همراه با احیای مرتع اضافه کرد و امروز با شرایط موجود با کم کردن دام و با حمایت دولت و مسئولین و آیش دادن به مراتع، باید با امر نابودی مرتع مبارزه کنیم.