گونه های گیاهی بومی، راهکار گسترش پایدار فضای سبز شیراز در کم آبی

ایجاد و توسعه ی فضای سبز در زمین های پیرامون کلان شهرها، با توجه به آلودگی شدید هوا، نیاز شهروندان به تفرج و تغییرات آب و هوایی، ضرورتی اجتناب ناپذی ر است . د ر ای ن پهنه ها برای استقرار و نگهداری گونه های گیاهی محدودیت های زیادی وجود دارد که کاشت گونه های غیر بومی را دشوار می کند. افزون بر کم آبی؛ شیب زیاد، ناهمواری شدید، ناپایداری زمین، ژرفای اندک خاک، گسترش صخره ها، سنگلاخی بودن خاک، گچ فروان و مارنی بودن اراضی؛ از جمله محدودیت های استقرار و نگهداری گیاه در زمین های مرتفع غرب شیراز است. مشاهده گونه های گیاهی بومی درختچه ای و درختی فراوان در این منطقه بیانگر سازگاری گیاهانی متنوع با این محدودیت ها است که از آن ها می توان برای ایجاد و گسترش فضای سبز استفاده کرد. ارس(سرو کوهی)، انجیر وحشی، نارون، کلخنگ، بلوط، زبان گنجشک(ون)، بنه، داغداغان(تا)، افراکیکم، سماق، خرزهره، شن، ریش بز، دغدغک، پرند، سیاه تنگرس، بادام وحشی، ارجنگ، تنگرس، بخورک، ارژن، آلبالو وحشی، کیالک، نسترن و خوشک؛ 25 گونه از این درختان و درختچه های بومی می باشند. این ظرفیت نشان می دهد که برای ایجاد و گسترش فضای سبز پایدار، کم هزینه و سازگار با محیط در این اراضی، می توان از راه کار استفاده از گونه های بومی به عنوان یک راهبرد بلند مدت برای سازگاری با کم آبی بهره گرفت.

کلیدواژه ها:

فضای سبز ، آب و هوا ، کم آبی ، گیاهان بومی