نقش مهرورزی درتربیت دینی و تأمین امنیت (با تأکید بر آموزه ها و سبک زندگی اسلامی)

یکی از نیازهای اساسی انسان در زندگی، محبت است که در صورت عدم تأمین، ناهنجار یها و نا امنی های فراوان فردی و اجتماعی ایجاد می کند. قرآن کریم، فرایند تعلیم و تربیت را بزرگ ترین نعمت و موهبت الهی به مؤمنین معرفی نموده مهرورزی را یکی از رو شهای بسیار مهم و کاربردی در این امر، بیان کرده است. خداوند متعال و معصومین (ع)، در فرایند تربیت، این روش را سرلوحه کار خود قرار داده اند. از سوی دیگر،« امنیت »در متون اسلامی بسیار ارزشمند تلقی شده با اصطلاحاتی نظیر نعمت نا شناخته گورا ترین نعمت آز آن یادمی گردد، به گونه ای که قرآن کریم بین تربیت و امنیت همبستگی شدیدی ایجاد می کند. با التفات به نکات فوق، هدف اساسی این تحقیق بررسی نقش مهرورزی در تربیت دینی و تأمین امنیت از منظر آموزه های اسلامی می باشد. برای انجام تحقیق از روش توصیفی- تحلیلی و اسنادی، استفاده شد. در این مقاله با استناد به قرآن و سنت به تحلیل و تبیین مقولاتی همچون؛ فرایند تبادل متقابل محبت بین مربی و متربی، عوامل مؤثر بر مهر و شیو ههای ابراز آن و مکانیسم تأثیر محبت در تربیت پرداخته شد. یافته های این پژوهش حاکی از آن است که محبت نقش بسزایی در تربیت دینی دارد و این ودیعه الهی، موجب مقبولیت و محبوبیت مربی، نزد متربی شده درنتیجه میزان الگوپذیری و اطاع تپذیری متربی را افزوده سرانجام، اهداف تربیتی محقق میگردد و با نهادینه شدن و درونی شدن ارزشها از طریق تربیت دینی، امنیت فراهم می شود.

کلیدواژه ها:

سبک زندگی ، تربیت دینی ، مهرورزی ، امنیت. اسلام