بررسی معنایی و ریشه یابی واژه مزاج در ذخیره خوارزمشاهی

زبان فارسی با دیرینه چندین هزار ساله که پایه و اساس ادب و فرهنگ پارسی و ایرانی است همانند سایر زبان ها, پویا و تحول پذیر است. این امر باعث تغییر زبان ها در طول زمان می گردد , این تغییرات گاه در اصوات و معنای لغات و گاه در دستور و نوشتار زبان بصورت تدریجی و غیر محسوس رخ می دهد . برای دستیابی و بازشناسی واژگان و اصطلاحات پارسی که محتوای اصلی فرهنگ و تمدن ایرانی را رقم می زند نیاز ضروری به بازخوانی و کاوش در نسخ و متون کهن ایران باستان است. این منابع عظیم از یک سو مرجع و ماخذ لغات و واژگان پارسی اصیل می باشند و از سوی دیگر در هر زمینه منابع مهم علمی و تحقیقاتی محسوب می گردند.یکی از نسخ کهن ایران باستان که نقش بسزایی در حفظ و نگهداری کلمات , اصطلاحات پارسی دارد و نیز بهترین گنجینه علمی باستانی در باب طب و پزشکی بشمار می روند بی شک ذخیره خوارزمشاهی است . در این مقاله به بررسی واژه ای مهم و متعارف مزاج که در روزگار فارسی نوین نیز در میان عامه مردم به صورت گسترده کاربرد دارد از ذخیره خوارزمشاهی پرداخته شده است تا با نمایان ساختن ابعاد مختلف این واژه بر مخاطبان , منبع و مرجع مناسب و ارزشمندی برای پژوهشگران و علاقمندان به ادب و فرهنگ پارسی باشد.

کلیدواژه ها:

واژه شناسی ، ذخیره خوارزمشاهی ، طب ، مزاج ، اصطلاحات پارسی