ارزیابی رویکردهای مدلسازی در طرح جامع حمل و نقل و ترافیک

مدلسازی حمل و نقل شهری مهمترین قسمت فرایند برنامه ریزی حمل و نقل بشمار می آید. در خلال پنج دهه گذشته مدلسازی حمل ونقل شهری بصورت گام به گام رشد و توسعه تئوریها و روشهای مختلف را به خود دیده است که منجر به ایجادچارچوبی مناسب که منعکس کننده فهم عمیق موقعیت جهان واقعی است گردیده است. حداقل چهار ساختار توسط محققین و برنامه ریزان به منظور مدلسازی حمل و نقل شهری مورد استفاده قرار گرفته است که این مدلها شامل مدل سنتی حمل و نقل (چهار مرحله ای) مدلهای رفتاری تقاضای سفر، مدلهای مرتبط حمل و نقل – کاربری زمین و مدلهای یکپارچه حمل و نقل – کاربری زمین می باشند. در این مقاله به ارائه تفصیلی از پایه های تئوری مدلهای مذکور پرداخته می شود. همچنین مقایسه انها از منظر ارزیابی اثرات اجرای طرح ها و گزینه ها در محیط مجازی، قابلیت استفاده در سطح ناحیه بندی ترافیکی، توانایی پیش بینی دراز مدت تقاضای سفرف توانایی تشریح تغییرات کاربری زمین، ایجاد ارتباط متقابل پویا بین کاربری زمین و حمل و نقل بعنوان اهداف طرح جامع حمل و نقل و ترافیک و همچنین خصوصیات مورد انتظار مدلسازی حمل و نقل شهری صورت می گیرد و در نهایتبا توجه به مطالب طرح شده به نتیجه گیری در خصوص ساختار مناسب و مورد نیازمطالعات جامع حمل و نقل و ترافیک کلان شهرهای کشور پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

مدلسازی ، حمل و نقل شهری ، کاربری زمین ، مدلهای رفتاری و مدلهای یکپارچه