آمایش سرزمین سیستان و نقش آن در توسعه پایدار منطقه

معنای بهره برداری بهینه ازامکانات موجوددرراستای بهبود وضعیت مادی و معنوی و درقلمرو جغرافیایی خاص است دراین طرح مزیت های فضای طبیعی اجتماعی و اقتصادی ساماندهی و نظام بخشی میشود برای رسیدن به چنین هدفی روش تحلیل و تبیین تاریخی بادیدی جامعه شناختی و بااستفاده ازمنابع تحقیق نیزعمدتا منابع کتابخانه ای ازقبیل ضوابط و جایگاه وضرورت مطالعه ی امایش سرزمینی و ... یافته های باستان شناسی و نیز منابع اسطوره ای ایران و پایگاه های اطلاع رسانی نیروهای راهبردی ارتش جمهوری اسلامی ایران است این بررسی باهدف ایجادرابطه منطقی بین توزیع جمعیت و انجام فعالیت های موثردرپهنه وسیع سرزمین و باتوجه به ویژگیهای فضایی موجود درمناطق مرزی سیستان است باتوجه به مفهوم امایش بهره برداری مطلوب و مستمر ازقابلیت ها و توانمندی های موجود درمحیط با کمترین میزان تخریب روبه رو است عملکرد آن ساماندهی رابطه انسان و فعالیت هایش رابافضا و محیط باروند کلی جریان تحولات بهینه نتیجه میدهد عبارت دیگرامایش سرزمین درواقع شامل اقدامات ساماندهی و نظام بخشی به فضای طبیعی اجتماعی اقتصادی درسطوح ملی و منطقه ای است که براساس تدوین اصلی ترین جهت گیریهای توسعه پایدار درقالب تلفیق برنامه ریزی هایی ازبالا و پایین و باتکیه برقابلیت ها توانمندی ها و محدودیت های منطقه ای دریک برنامه ریزی هماهنگ و بلندمدت صورت میگیرد این رویکرد زمینه ای تعامل میان سه عنصر انسان فضا و فعالیت و ارایه چیدمان منطقی فعالیت ها درعرصه ی سرزمین رافراهم می کند

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، رشد ، توسعه اقتصادی ، سیستان ، توسعه پایدارمنطقه