نقش و اهمیت دانش بومی در توسعه روستایی با تاکید بر گردشگری

دانش بومی عبارتست از مجموع تجربه و دانشی که یک جامعه در برخورد با مشکلات آشنا و نا آشنا بدست آورده و آن را اساسی برای تصمیم گیریهای خود قرارداده است دانش بومی ریشه در تجربه قرنها ی گذشته دارد و تا وقتی که جامعه پا برجاست به عنوان پایه ی فرهنگی و فنی آن به تکامل خود ادامه می دهد و همچنین دانشمندان و در کل مصلحان توسعه روستایی به این نتیجه رسیده اند که تحقق توسعه روستایی و کشاورزی بخصوص در کشورهای در حال توسعه و در اجتماعات کوچک روستایی بدون در نظر گرفتن دانش بومی جوامع محلی و دخالت روستاییان و مردم محلی ممکن نخواهد بود.الگوهای نوین توسعه بر مدار توسعه ی محلی و بهره گیری از تنوع های مکانی فضایی استوار هستند.بنابراین باید شناسایی دانش بومی در کنار ظرفیتها و توانمندیهای مختلف در سطوح خرد فضاهای جغرافیایی در کانون توجه برنامه ریزان توسعه قرار گیرد.با استفاده از روش مورد بررسی که منابع کتابخانه ای است و مطالعاتی که در رابطه با این موضوع انجام داده و طبق شناختی که از روستاها داشته ایم سعی کرده ایم در این نوشته به نقش دانش بومی که بصورتی پویا و سیستماتیک ارتباط و تبادل خود را به محیط جغرافیای و مسائل روز جامعه حفظ کرده و یکی از مولفه های توسعه پایدار جوامع روستایی است پرداخته شود.و به این نتیجه دست یافته ایم که دانش بومی در ابعاد و زمینه های گوناگونی چون کشاورزی دامداری صنایع دستی و در استفاده از گیاهان دارویی به هنگام بیماریها در مناطق روستایی وجود دارد و بعلاوه اینکه تجربه های بدست آمده بیانگر این واقعیت است که فن آوریهای ارایه شده به جوامع روستایی از نرخ پذیرش قابل قبولی برخوردار نیست چون این دانش محلی که بر اساس تجربه چندین ساله به صورت رایگان به آن دست یافته اند منطبق با شرایط محیطی و فرهنگی و متناسب با رفع نیازهایشان است .و متاسفانه مردم محلی و دانش بومی روستایی در حل مشکلات روستا بخصوص در زمینه ی اقتصادی و محیطی جایگاهی ندارد که می توان با استفاده از این دانش بومی گام های استوارتری در بهبود وضعیت اقتصادی روستایی برداشت برای نمونه دانش بومی در زمینه های مختلف از نقاط قوت توسعه ی روستا بخصوص در زمینه ی گردشگری است .

کلیدواژه ها:

دانش بومی ، توسعه پایدار ، مردم محلی ، دانش رسمی ، برنامه ریزی ، گردشگری