سامان دهی و بهسازی زیست محیطی سکونت گاه های غیررسمی (نمونه ی موردی: نسیم شهر روستای سعیدآباد )

وضعیت عمومی زندگی شهری در کشورهای جهان سوم وضعیت نگران کننده ای را طی دهه های گذشته پشت سر گذاشته است. ازدیادشدید جمعیت، رشد فقر، کاهش شاخص های زندگی، رشد بیکاری، رشد حاشیه نشینی و اسکان غیررسمی، آلودگی هوا و ... از جمله عوارضی بوده که این کشورها را با بحران های متعددی روبه رو ساخته اند. از جمله برجسته ترین نکات قابل ذکر در شهرهای این کشورها، اسکان طیف گسترده ای از جمعیت مهاجر و کم درآمد در نواحی آسیب پذیر شهری است که می تواند زمینه ی بروز ناهنجاری های شهری را تشدید نماید. اگرچه این جمعیت از نظر الگوی اقتصادی در حوزه ی کلان اقتصاد شهری حضور دارند، لیکن در بخش غیررسمی سکونت شهری ساکن و از آستانه های خدماتی بسیار پایینی برخوردار هستند. نسیم شهر و روستاهای مستقر در حاشیه و اطراف این شهر از جمله مناطق ایران هستند که به صورت حاد با این مسئله مواجه هستند. در خلال این سال ها، این شهر با افزایش چشمگیر مهاجرت روبه رو شد و در نتیجه با ازدیاد قیمت زمین و کرایه خانه، طیف وسیعی از مردم به اطراف حاشیه ی شهر رانده شدند. از جمله مشکلات اساسی ساکنین این سکونت گاه ها، موضوع زیست محیطی است که توجه جدی را به سامان دهی این سکونت گاه ها ضروری می سازد. در این پژوهش، داده های گردآوری شده در نسیم شهر در چارچوب تأثیرگذاری شاخص های اجتماعی، اقتصادی، و فرهنگی و ارتباط آنها با زیست محیط محله های فرودست شهری نسیم شهر است. بنابراین، با شناخت ویژگی های مختلف این سکونت گاه ها و اقشار ساکن در آنها به طوری که با ارتقای وضعیت اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی این ساکنان وضعیت زیست محیطی آنها نیز بهبود یابد بایستی راهکارهای مناسب و اجرایی (با توجه به این که اکثریت مردم جهت راه اندازی خدمات حاضر به مشارکت هستند به سامان دهی محله منجر شوند؛ به گونه ای که باعث جابه جایی اجتماعی و سکونت گاهی آنان نشوند، چهره ی این سکونت گاه ها با مشارکت خودشان از این نابسامانی و زشتی خارج تا در برنامه و متن شهر گنجانده شوند، و مهم ترین معضل محیطی آنان حل شود.

کلیدواژه ها:

توانمندسازی ، سامان دهی ، سکونت گاه غیررسمی ، زیست محیطی ، نسیم شهر