بررسی کاربرد بیرونی پراکسید هیدروژن و رژیم آبیاری بر برخی خصوصیات مورفولوژیکی و محتوای آب نسبی گل همیشه بهار (Calendula officinalis)

خشکی یکی از مهمترین عوامل محدود کننده رشد گیاهان سرتاسر جهان و شایع ترین تنش محیطی است. تنش خشکی با شروع یک تنش اکسیداتیو همراه است. به منظور بررسی اثر پراکسید هیدروژن به عنوان آنتی اکسیدان جهت کاهش صدمات ناشی از کمبود آب در گل همیشه بهار، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با سه تکرار در شرایط گلخانه ای انجام شد. تیمارهای مورد آزمایش شامل سه سطح پراکسید هیدروژن، به صورت محلول پاشی (صفر، سه و شش میلی مولار) و سه رژیم ابیاری (دو، چهار و شش روز) بودند. در این آزمایش استفاده از محلول پراکسید هیدروژن و اثر متقابل آن با رژیم آبیاری در سطح احتمال 1% معنی دار بوده است. به طوری که با افزایش فواصل آبیاری، تعداد گل و برگ، سطح برگ، محتوای آب نسبی اندام هوایی و ریشه، کاهش یافت. در تمام صفات بیشترین عملکرد در تیمار 2 روز آبیاری و پراکسید هیدروژن، میلی مولار و کمترین میزان در تیمار 6 روز آبیاری و پراکسید هیدروژن 6 میلی مولار مشاهده شد. به نظر می رسد که در شرایط تنش کم آبی، محلول پاشی پراکسید هیدروژن تأثیر محسوسی بر خصوصیات ریخت شناسی در گیاه همیشه بهار ندارد.

کلیدواژه ها:

پراکسید هیدروژن ، تنش خشکی ، رژیم آبیاری ، محتوای آب نسبی ، همیشه بهار