کارکرد مفهوم قلمروپایی در ارتقا کیفیت زندگی و فرآیند رشد نوجوانان مقیم مراکز بهزیستی

ساماندهی محیط زندگی با تعریف روشن عرصههای خصوصی، نیمه خصوصی، عمومی و ایجاد سلسله مراتب فضایی، نقشی اساسی در کیفیت زندگی انسانها و تقویت حس تعلق آنها به مکان دارد. این مقاله مفهوم قلمرو را به منزله یکی از عوامل تاثیرگذار بر کیفیت زندگی و فرآیند رشد نوجوانان بیسرپرست مقیم مراکز بهزیستی مورد توجه قرار داده است. بدین منظور مفهوم قلمرو، انواع و کارکردهای آن مورد بررسی قرار گرفته و به طور خاص به اهمیت توجه به این مفهوم و کارکردهای آن در مراکز شبانهروزی بهزیستی پرداخته شده است. از یافتههای پژوهش نتیجه میشود که رفتار قلمروپایی بواسطه سازوکارهای تنظیم خلوت، کنترل تعاملات اجتماعی و به یک معنا مسلط ساختن نسبی کاربر بر کنترل جریان زندگی خود، تاثیر بسزایی در ارتقا کیفیت رشد شناختی و اجتماعی وی، همچنین تقویت حس امنیت و تعلق به محیط زندگی، در او دارد. در این راستا کیفیت قلمروپایی در دو مقیاس فضای خصوصی و نیمه خصوصی در برخی نمونه های موجود در کشور بررسی و نواقص و مشکلات موجود از دیدگاه روانشناسی محیطی واکاوی شده است. در نهایت پیشنهادهایی برای طراحی این گونه از سکونتگاهها، با کیفیت پاسخدهتر ارائه شده است

کلیدواژه ها:

قلمروپایی ، روان شناسی محیطی ، فرآیند رشد ، بی سرپرستی