تراضی بر انحراف از صلاحیت ذاتی

از ویژگی های صلاحیت ذاتی آمره بودن آن می باشد.در واقع قواعد مربوط به صلاحیت ذاتی جهت به وجود آوردن هماهنگی و نظم عمومی در بین سیستم های حل و فصل دعاوی می باشد هرچند در قانون آیین دادرسی مدنی مصوب 9731 هیچ تعریفی از این صلاحیت صلاحیت ذاتی بیان نشده است و هرکجا که صحبت از صلاحیت شده بیانی از صلاحیت ذاتی وجود ندارد و تنها در بند 9 ماده 739 ق.آ.د.م که این گونه آمده دادگاه صادرکننده رای صلاحیت ذاتی برای رسیدگی موضوع را نداشته باشد به طور مجزا لفظ صلاحیت ذاتی را آ هم به صورت کلی بیان نموده است،لیکن با پرداختن به تعاریف حقوقی از صلاحیت ذاتی و بیان انواع آن می توان از این ابهام خارج شد.در این مقاله سعی بر آن شده تا با بررسی صلاحیت ذاتی ،اثر توافق و تراضی طرفین دعوا بر هریک از تقسیمات صلاحیت ذاتی صنف،نوع و درجه را با توجه به آمره بودن صلاحیت ذاتی از نظر صاحب نظران و دکترین بزرگ حقوق مورد بحث قرار دهیم و نقش اراده را در انحراف از صلاحیت ذاتی بیان نماییم.همچنین عدم توجه محاکم به عدم صلاحیت ذاتی و صدور حکم علی رغم نداشتن صلاحیت و قطعی شدن آن بدون توجه مراجع بالاتر و یا قطعی شدن آن قبل از داراشدن صلاحیت مراجع بالاتر به رسیدگی به عدم صلاحیت مرجع پایین تر مورد بررسی قرار گرفته و تکلیف رای قطعی شده از مرجع غیر صالح را به بحث می پردازیم.

کلیدواژه ها:

صلاحیت ذاتی ، قانون ، دکترین