حمایت از حریم خصوصی در فضای سایبر از منظر حقوق ایران در پرتو اسناد بین المللی

حق خلوت ، یا به تعبیری حریم خصوصی افراد، درزمره ی یکی ازمصادیق حقوق اساسی به شمارمی رود که باحفظ مقام انسان ودیگرارزش هایی که کرامت انسان رابه ارمغان می آورد، ارتباط تنگاتنگ دارد. این که هرکس حق داشته باشد آزادانه درخلوت خود براطلاعات مربوط به امورزندگی اش کنترل داشته باشد ومانع دسترسی دیگران به این اطلاعات گرددو خودش تصمیم بگیرد تا چه حد دراطلاعاتش رادراختیار دیگران قراردهد. امروزه ، باظهور فن آوری های اطلاعاتی وارتباطی، پیدایش وگسترش رسانه های جدیدونیزتوسعه فضای سایبر، امکان نقض حریم خصوصی اشخاص دراین حوزه تسهیل شده ودغدغه ها ونگرانی های جدی ایجاد کرده است. حال سوال این است که با توجه به نوظهور بودن چنین فضایی ، آیا ازنظر اسناد بین الملل وحقوق ایران، حریم خصوصی دراین فضا قابل حمایت است؟ تقریبا تمام اسنادی که تاکنون درباره ی حقوق بشر به تصویب مراجع بین المللی رسیده است براین نکته اتفاق نظردارند که بشرازحقوق وآزادی هایی برخوردار است که باید الزاما وبه گونه ای موثرازآن حمایت شود ازجمله ی این حقوق ، حق برحریم خصوصی می باشد. احترام به حریم خصوصی افراددربسیاری ازاسناد بین المللی ومنطقه ای حقوق بشر موردتاکید قرارگرفته است .درنظام حقوقی ایران نیز حریم خصوصی اگرچه، به صورت مشخص موردحمایت واقع نشده است لیکن ، مصادیق حریم خصوصی موردتوجه قرارگرفته است . لذا، مقاله ی حاضردرتلاش است تاحمایت ازحریم خصوصی اشخاص درفضای سایبر رااز منظراسناد بین المللی وحقوق ایران موردتببین وبررسی قراردهد.

کلیدواژه ها:

حق خلوت ، فضای سایبر ، فناوری اطلاعات ، حریم خصوصی