پارادایم ساختاری بومی سازی طرحهای آمایش سرزمین در ایران

آمایش در سرزمین های مختلف بدلیل تفاوت در تجارب تاریخی ، نوع حکومت ، میزان توسعه یافتگی ، اولویت های سیاسی ، تفاوت های جغرافیایی و فضاهای زیستی دارای تفاوت های معنی داری است. در بیش از سه دهه مطالعات آمایش سرزمین در ایران چه به لحاظ معرفت شناسی و چه روش شناسی تحولات مختلفی را از سر گذرانده است و متناسب با مقتضیات درونی و بیرونی تکامل یافته است.دهه پنجاه در برنامه ستیران با همه مطالعات سرزمینی و اجتماعی ، مقولات مربوط به جمعیت جنبه حاشیه ای دارد .در حالیکه آمایش برای جمعیت است در برنامه دهه شصت ناظر بر مقولاتی نظیر فعالیت یابی برای مکانی خاص ، مکان یابی برای فعالیتی خاص ، الگوی سازماندهی فضا نظیر دهه پنجاه است.الگوی اسکان جمعیت و مدیریت سازمان فضایی دهه هفتاد تلفیقی از تمام تعاریف قبلی است.چون الگوی ساختاری بومی مورد توجه قرار نگرفته است.این الگو بنا به سرزمین با تفاوت های در بالا گفته شده در ، کلان منطقه ، منطقه ، ناحیه و ... متفاوت است ولی در رفع نیاز سرزمینی دارای وحدت است

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، فضا ، فعالیت ، الگو ، بومی