شناخت گوشه درآمد به مثابه زبان دستگاه در موسیقی کلاسیک ایرانی

در علم نشانه شناسی، تمامی هنرها از جمله موسیقی را می توان به عنوان یک نظام نمادور و به صورت متنی هنری مورد تحلیل و بررسی قرار داد. بررسی هنرها از جمله هنرهای سنتی در قالب متنی هنری، این امکان را برای پژوهشگر فراهممی آورد که زبان محض و گفتار اثر هنری را متمایز نموده و واحدهای معنایی هنر مورد مطالعه را استخراج نماید. از آنجا که در هنرهای سنتی، محتوا و معنای نهفته در آن بیش از هر عنصر دیگری حائز اهمیت است، مهم ترین رکن این هنرها، واحدهای معناییLangue دانسته شده است که شناسایی این واحدها ما را در درک بهتر آثار سنتی یاری می کند. اما در موسیقی دستگاهی ایران، کدام عنصر موسیقایی تشکیل دهنده را می توان به عنوان واحد معنایی یک دستگاه دانست؟ این پژوهش با در نظر گرفتن دستگاه به عنوان یک گفتار موسیقایی و متنی هنری و سپس تحلیل اجژای تشکیل دهنده یک دستگاه بابهره گیری از بنیان های زبان شناسی مونژن فردینان دوسوسور و روش لوی استروس در شناسایی واحدهای اسطوره ای، بهتحلیل و شناسایی عناصر تشکیل دهنده دستگاه می پردازد و در نهایت گوشه درآمد را به عنوان قلب دستگاه و واحد معناییمنبسط یر آن معرفی می نماید که تعمیم آن را می توان در تمام اجژای موسیقی دستگاهی ایرانی مشاهده نمود. تا کنون در حوزه موسیقی ایرانی پژوهش هایی از این دست فاقد پیشینه می باشد و بدیهی است که انجام این گونه پژوهش ها به تدوین فلسفه زیبایی موسیقی کلاسیک ایرانی در آینده یاری خواهد رسانید که اکنون فاقد آن می باشد

کلیدواژه ها:

دستگاه ، گوشهدرآمد ، گفتار ، واحد معنایی